Szkoła Beacon Hills

Uśmiechnąłem się. I nagle i zadzwonił dzwonek. Rozejrzałem sie niepewnie.
- Kurde historia, na to muszę iść i ty też masz chyba jakieś zajęcia?. Wstałem i pomogłem jej w tym samym. - Miło było cie poznać, Ivy.

Uśmiechnęłam się do niego na odchodnym.
- Wzajemnie, Isaac.
[KONIEC]

* Podczas lunchu siedziałam w szkolnej stołówce w osamotnieniu. Przede mną leżała książka od francuskiego, ale myślami byłam gdzieś indziej. W zamyśleniu dziobałam widelczykiem sałatkę.
Zastanawiałam się nad tajemniczym wejściem do krypty i intrygującym znaleziskiem. Zerknęłam na medalion. Wczoraj wieczorem, leżąc na łóżku kontemplowałam wisiorek z zaintrygowaniem i próbowałam zrozumieć, co to wszystko miało znaczyć. Z miernym skutkiem. Nadal nie rozumiałam, czemu babcia powierzyła mi coś takiego.
A Lydia to co? pomyślałam i nabiłam na widelczyk kawałek zielonej sałaty. Przecież ona też należała do rodu Martinów. A może to miało związek z naszym wiekiem? W końcu byłam od niej o rok starsza.
Od Stilesa również, w mojej głowie zaszumiało. Na moment znieruchomiałam, ale przymknęłam oczy, wzięłam głęboki oddech i powróciłam do grzebania w sałatce.
Przez te dwa dni miałam trochę czasu do namysłu. Wraz z upływem czasu zaczęłam układać sobie wszystko w myśli. To, co wydarzyło się wtedy wyjaśniałam nagłym porywem. Dawno nie przebywałam z takim wspaniałym, inteligentnym chłopakiem i to musiało odbić się na moim zachowaniu. Taki nagły wybuch emocji mógł się dla nas źle skończyć. A nie chciałabym później tego żałować. Właściwie cieszyłam się, że Isaac nam przerwał. Mimo całego mojego porywczego postępowania tak naprawdę chciałam poznać Stilesa bliżej. Teraz chyba nawet nie było o tym mowy.
Przygryzłam wargę. Nie mogłam pozwolić sobie na nadzieję.
Zerknęłam do książki. Musiałam przeczytać przed lekcją jakiś fragment, który miał być omawiany. Moją uwagę przykuł napis: Aimer, c'est perdre le contrôle.
Przechyliłam głowę i prychnęłam rozbawiona. Chyba los sobie ze mnie drwił.

Powoli wszedłem do szkolnej stołówki. Miałem zamiar zaszyć się gdzieś przy jednym z bocznych stolików i w spokoju odreagować dzisiejszy stres. Już na początek dnia nauczyciel biologii zaskoczył mnie prosząc do odpowiedzi. No nie ma co ukrywać, że jedynka była jak najbardziej zasłużona za moja nikłą wiedze no ale żeby zaczynać dzień od pytania. Nie pojmowałem tego.
Rozejrzałem się po stołówce. Mój wzrok zatrzymał się na siedzącej przy stoliku Ivy. Czytała coś z uwagą. Pierwsza myśl jaka pojawiła się w mojej głowie nakazywała mi usiąść obok niej, druga jednak powstrzymała mnie od tego. Miałem dać jej czas, trochę swobody, pozwolić poukładać parę spraw. Powstrzymałem więc natarczywe pragnienie przebywania jak najbliżej niej i skierowałem się do znajdującego się trochę dalej stolika. Kiedy zająłem miejsce odwróciłem się w jej stronę. Wyglądała ślicznie, zresztą jak zawsze. Minęły już dwa dni od naszego no cóż można to nazwać wybryku.

Próbowałam skupić się na tekście, jednak im bardziej starałam się to robić, tym częściej zaczynałam odpływać myślami gdzie indziej.
W końcu zrezygnowana, przewróciłam oczami i zamknęłam książkę.
Wyprostowałam ręce na stole i splotłam palce. Tak bardzo brakowało mi kogoś do rozmowy. Kogoś, z kim mogłabym porozmawiać o wszystkim, poradzić się, pospędzać miło czas.
Westchnęłam i podniosłam wzrok. Rozejrzałam się leniwie po sali, aż nagle natknęłam się na siedzącego kilka stolików dalej ciemnowłosego chłopaka. Patrzył się na mnie w zamyśleniu. Kiedy nasze oczy się spotkały, po moim ciele przebiegł delikatny dreszcz.
Byłam zdziwiona tym, jak moje ciało zareagowało na chłopaka. To nic nie znaczy, pomyślałam. W mojej głowie ponownie zaszumiały słowa Paula Coelho.
Uśmiechnęłam się delikatnie w stronę Stilesa.

Po tym jak nasze spojrzenia się spotkały Ivy uśmiechnęła się do mnie. Momentalnie poczułem się o wiele szczęśliwszy. To dziwne, że jedno spojrzenie i uśmiech wystarczało abym poczuł się znacznie lepiej. Również uśmiechnąłem się w jej kierunku. Myślami byłem już przy jej stoliku i zaczynałem rozmowę. Zaraz jednak zganiłem się. Miałem dać jej trochę czasu, swobody a nie męczyć ja swoją osobą. Odwróciłem się w stronę mojego stolika i wyjąłem z plecaka zeszyt. Otworzyłem go na pierwszej nie zapisanej jeszcze kartce i aby zająć czymś umysł zacząłem pisać tam jakieś pojedyncze nie mające sensu zdania.

Stanąłem w drzwiach do stołówki i przyglądałem się twarzą ludzi. Jednie byli niemrawi, drudzy zaspani, trzeci poprawiali fryzury mozolnymi ruchami. No i oni nie wiedzący co moją zrobić. Stiles patrzył wyczekująco na jej pierwszy ruch. Dzieciak - pomyślałem. Podszedłem do Ivy i zająłem miejsce obok niej.
- No Iv, co tak sama siedzisz?
Zabrałem jabłko kolesiowi który akurat przechodził obok mnie. I posłałem szczery uśmiech Iv i ugryzłem jabłko.

Nagle zauważyłam, jak Isaac przysiadł się obok mnie. Lekko zmieszana, odwróciłam wzrok na stół.
Kiedy do mnie zagadał, wzruszyłam ramionami i odwróciłam głowę w jego stronę.
- Teraz już nie siedzę sama. - Uśmiechnęłam się łagodnie.

- Rozumiem, aluzje. Lepiej by było gdyby mnie nie było. Znam tę minę. - pokiwałem na nią palcem. - Ona mówi " Isaac lepiej idź bo ci oczy wydrapię" - powiedziałem z pół uśmiechem.

Zmarszczyłam czoło. Naprawdę to tak zabrzmiało?
- Wcale tak nie pomyślałam. Stwierdziłam tylko fakt. - Odchrząknęłam.

- Skoro uważasz, że wolałabym tu siedzieć w samotności, to czemu się przysiadłeś? - zapytałam rozbawiona.

Skończyłem pisać kolejne zdanie w zeszycie. Odłożyłem na chwile długopis i odwróciłem się w stronę Ivy. Ku mojemu zdziwieniu siedziała razem z Isaaciem. Zmrużyłem oczy patrząc na niego. Niebezpiecznie często kręcił się w pobliżu Ivy. Pewnie dwa dni temu wcale nie przyszedł do mnie tylko wiedział, że jest u mnie Ivy i postanowił nam przerwać. W sumie wyszło to na dobre ale mniejsza o to. Ważne, że go rozgryzłem. Ma jakieś zamiary co do Ivy. Widać to. Odwróciłem się z powrotem do stolika. Odetchnąłem głęboko. Nawet jeśli Isaac próbował poderwać Ivy to nic mi do tego. Musiałem się upomnieć, że przecież nie byliśmy razem. Ona mogła robić co chciała, tak samo jak ja.

-Cóż nie lubię patrzeć , jak dziewczyna siedzi sama. No i do tego smutna . - powiedziałam z miną zbitego psa. Pokazałem palcem na swoją minę. - O tak wyglądałaś - powiedziałem z uśmiechem .

Uśmiechnęłam się do niego, kręcąc głową, po czym rozejrzałam się po stołówce. Stiles nadal siedział odwrócony do mnie tyłem, bazgrząc coś zawzięcie po zeszycie. Powstrzymałam się od westchnięcia. Minęłam go wzrokiem i wskazałam na piegowatą dziewczynę siedzącą nieopodal nas.
- Patrz. Tamta dziewczyna też jest samotna. I do tego też wygląda na smutną. Może ją powinieneś pocieszyć? - Uśmiechnęłam się.
Ciemnowłosa dziewczyna z mnóstwem piegów na twarzy, w okularach zakrywających połowę twarzy i ciuchach z zeszłej dekady naprawdę nie grzeszyła urodą.

Spojrzałem na dziewczynę i mnie dreszcz. Wzdrygnąłem się.
- Wiesz ...nie jestem pewny czy to dziewczyna.
Aż z ciekawości przyjrzałem się jej bliżej. - Ona chyba.. ukradła ubrania z grobu mojej babci. - powiedziałem całkiem poważnie.

Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

- Chyba nie powinniśmy być dla niej tacy okrutni - odparłam ze śmiechem.

- Powinna się bardziej obchodzić swoim wyglądam niż naszym zdaniem. - powiedziałem i zawtórowałem jej śmiechem. Dźwięk rozniósł się po całej stołówce. Ciekawe czy nasz śmiech dotarł do uszu Stilesa.

Odłożyłem długopis na bok i przyjrzałem się temu co powstało z moich zdań. Była to….no cóż ciekawa lecz nie mająca większego sensu praca. Postanowiłem skończysz pisanie martwiąc się, że zabraknie mi kartek. Schowałem zeszyt do plecaka. Chwile później do moich uszu doleciał głośny śmiech Isaaca i Ivy. Świetnie, jak widać Ivy bawiła się zdecydowanie lepiej ode mnie. Przetarłem ręką po włosach.

Może czuła się w towarzystwie Isaaca lepiej niż w moim. Odwróciłem się w ich stronę. Siedzieli obok siebie chichrając się z czegoś. Po chwili zrozumiałem jednak, że śmieją się z jakiejś dziewczyny. Trzeba było przyznać, że nie wyglądała ona najlepiej. Z pewnością nie grzeszyła urodą. Po chwili zorientowałem się, że dziewczyna podniosła na mnie wzrok. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały wystraszony nie wiedziałem co zrobić i pomachałem w jej stronę ręką. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie w odpowiedzi. Speszyłem się. Nie tylko dlatego, że przyłapała mnie na obserwowaniu jej ale również dlatego, że w ogóle wykonałem w jej stronę jakiś gest. Przerażony rozejrzałem się dookoła po stołówce sprawdzając czy nikt tego nie zauważył. Po chwili pozbierałem swoje rzeczy i opuściłem stołówkę.

Podniosłam wzrok i zauważyłam, jak Stiles wstaje od swojego stolika i kieruje się na korytarz.
Przygryzłam wargę. Musiałam coś zrobić.
Spojrzałam przepraszająco na jasnowłosego chłopaka.

- Isaac, naprawdę jesteś świetnym kumplem, ale muszę cię teraz przeprosić... - powiedziałam, wstając z krzesła.
Zrobił trochę rozczarowaną minę. Jednak nic na to nie mogłam poradzić.
Zabrałam ze stołu książkę i szybkim ruchem wrzuciłam ją do torby, po czym wyszłam ze stołówki.
Minęłam jakąś parę, kierującą się do sali, z której właśnie wyszłam i zobaczyłam idącego przez pusty korytarz ciemnowłosego chłopaka.
- Stiles! Zaczekaj - zawołałam za nim.

Szedłem pustym korytarzem. Rozmyślałem o wszystkim. Dosłownie o wszystkim na raz.
Po chwili jednak do moich uszu doleciał kobiecy głos. Głos Ivy. Odwróciłem się zszokowany i zobaczyłem jak dziewczyna kieruje się w moją stronę.

Kiedy chłopak się odwrócił, moje serce przyspieszyło. Przełknęłam ślinę i podeszłam do niego. W mojej głowie zaszumiało od myśli.
- Czemu wyszedłeś? - zapytałam poddenerwowana, choć chyba znałam odpowiedź. Chciałam ją tylko usłyszeć z jego słów.

Rozejrzałem się skrępowany po korytarzu.
- Tak jakoś. – powiedziałem unikając prawdziwej odpowiedzi. – A czemu ty wyszłaś? – zapytałem ją wpatrując się w jej cudowne oczy.

Patrzyłam mu w oczy. Czułam, że nie powiedział mi wszystkiego. Przez moment zastanawiałam się nad odpowiedzią. W końcu postawiłam na szczerość.

- Bo... ja już tak nie mogę. - Westchnęłam. - Niby między nami wszystko okej, a jednak czuję, jakbyś celowo mnie unikał.
Spuściłam wzrok, nie wiedząc, co dalej robić.

Spojrzałem na nią. Była smutna. Nie wiedziałem co mam zrobić. Miałem ochotę ją pocałować tu i teraz i powiedzieć, że jest dla mnie bardzo ważna jednak coś mnie blokowało.
Ująłem jej twarz w swoje dłonie i lekko podniosłem.
- Ja cię nie unikam, tylko daje ci przestrzeń. Żebyś nie musiała ze mną przebywać cały czas. Żebyś sobie układała życie. – powiedziałem cicho.

Kiedy Stiles ujął moją twarz swoimi ciepłymi dłońmi, ogarnęło mnie niespotykane poczucie bezpieczeństwa. Jego towarzystwo sprawiało, że zaczynałam na nowo odżywać.

- Ale tej przestrzeni mam o wiele za dużo - przyznałam, załamując głos. - A życie i tak nigdy nie ułoży się tak, jakbym chciała. Pytanie więc, czy ty uporządkowałeś swoje? - Patrzyłam na niego z błyskiem nadziei.
Tak bardzo chciałam, żeby to się udało. Każda cząstka mnie potrzebowała go i oczekując na odpowiedź chłopaka walczyła ze strachem. Otworzyłam się przed nim, obnażając swoje uczucia. Byłam teraz całkowicie bezbronna. Zatem decyzja należała do niego.

Kiedy usłyszałem jej słowa poczułem jak moje serce przyspiesza.
- Ja.. – zacząłem cicho.- Ja nigdy nie przestane kochać Lydii ale mogę cię zapewnić, że jeszcze bardziej będę kochać ciebie. Ani ty ani ona nie jesteście mi obojętne ale wiem, że to właśnie przy tobie czuje się świetnie. Sprawiasz, że … - przerwałem poniesiony emocjami i schyliłem się lekko całując ją w usta. – Sprawiasz, że mam ochotę cię cały czas całować. – powiedziałem na koniec łapiąc jej dłoń.