Lodowisko w Beacon Hills

Wzięłam swoje ulubione łyżwy i wybrałam się na lodowisko, nie sądziłam, że spotkam tam kogokolwiek z moich znajomych. A jednak.

Siedziałem na ławeczce zakładając łyżwy. Dzisiaj lodowisko odwiedziło wyjątkowo mało osób. Przyjrzałem się tym, które już jeździły na lodzie. Moją uwagę przykuła jednak dopiero wchodząca na lodowisko Erica. Zdziwiłem się widząc ją tu.

Dostrzegłam Stilinskiego i z lekkim uśmiechem do niego podeszłam. Zakładał swoje łyżwy. Nieco się zdziwiłam, że chłopak potrafi jeździć.
- Stiles - powiedziałam na przywitanie. Zmierzyłam go czujnym spojrzeniem. - Hej.

- Hej. – odpowiedziałem obdarzając ją wielkim uśmiechem. Lekko chwiejąc się podniosłem się z ławeczki. – Jeździsz? – spytałem zdziwiony wskazując na jej łyżwy

- Prawie od dziecka - oznajmiłam dumnie. Widząc jak chłopak lekko się chwieje uśmiechnęłam się do siebie. Natychmiast zwróciłam się do niego nieco prowokacyjnie. - A ty, Stiles? Masz się czym pochwalić?

- Oczywiście. Jeszcze nie wiesz ale ja się czuje na lodzie wyśmienicie. – powiedziałem robiąc kilka kroków w stronę lodowiska.
W rzeczywistości umiałem jeździć ale dość przeciętnie. Byłem na etapie nie przewracania się co chwile ale lekkiego i powolnego przesuwania w przód.
Odwróciłem się w stronę Erici.
- Tylko wiesz ja po prostu dawnego już nie jeździłem i dlatego czuje się trochę niepewnie. – oznajmiłem jej.

- Oczywiście - powiedziałam i pokiwałam ze zrozumieniem głową.
Zaśmiałam się krótko i przekrzywiłam głowę, patrząc jak Stiles powoli i niepewnie robi kilka malutkich kółeczek. Tak w zasadzie to przecież ja też w ogóle nie umiała jeździć a moje przechwałki były... nieprawdziwe, jak to przechwałki. Pamiętałam jeszcze ból tyłka po ostatnich zawodach na lodowisku. Zagryzłam wargę i modląc się, by się nie przewrócić, ostrożnie weszłam na lodowisko. W razie gafy, postanowiłam najpierw zagadnąć chłopaka:
- Więc Stiles, co ty tutaj właściwie robisz? W dodatku sam...? - Moje pytanie zawisło w powietrzu. Przystanęłam i askekurowałam się odrobinę rekoma, trzymając je wzdłuż tłowia. Czułam, że daję sobie rade z utrzymaniem równowagi.

Po zadanym przez Erice pytaniu stanąłem odwracając się w jej stronę. Kiedy poczułem, że jest dobrze i raczej się nie wywrócę odpowiedziałem jej:
- Lubię jeździć. Przyszedłem sam bo z kim innym miałbym przyjść? – spojrzałem na nią jakby było to oczywiste.
Po chwili jednak spojrzałem na Erice zaciekawiony.
- A właściwie to dlaczego ty jesteś tu sama? – zapytałem.

- A z kim miałabym przyjść? - spytałam, używając dokładnie tej samej wymówki, co on. - Wiesz nie wyobrażam sobie ani Isaaca, ani Dereka na łyżwach. A co dopiero Boyda!
Zaśmiałam się głośno i to spowodowało, że nogi mi ujechały i wylądowałam na tyłku.
- Cholera - mruknęłam i spojrzałam na niego nieco speszona. Spróbowałam się pośpiesznie wytłumaczyć, widząc jego zaskoczone spojrzenie: - W zasadzie to... Też dawno nie jeździłam.

Widok przewracającej się Erici lekko mnie zdziwił. Mówiła, że jeździła od dziecka jak widać z marnymi efektami. Po chwili jednak uśmiechnąłem się.
- Oczywiście. – powiedziałem ze śmiechem i wyciągnąłem w jej stronę rękę aby pomóc jej wstać.

Widząc uśmiech na twarzy Stilesa, ulżyło mi. Ufnie ujęłam jego dłoń i z jego pomocą podniosłam się. Szybko mu podziękowałam i postarałam się, by zrobić w miarę zgrabny obrót wokół własnej osi. Na szczęście mi się udało. Może nie będzie tak źle...
- Słuchaj Stiles... Właściwie to jestem koszmarną łyżwiarką - przyznałam dość niechętnie. Zaśmiałam się nerwowo. Lubiłam Stilinskiego i stwierdziłam, że będąc szczera nie wyjdę przed nim na idiotkę.

Uśmiechnąłem się w stronę Erici serdecznie.
- Jakoś mnie to nie zdziwiło. – powiedziałem robiąc kilka ruchów na lodzie. – Nie jeździsz źle, nie martw się i tak jesteś w tym lepsza ode mnie.

Zaśmiałam się lekko.
- Pewnie tylko dzięki temu, że jestem wilkołakiem - odparłam swobodnie ze wzruszeniem ramion. Coś we mnie nagle drgnęło. Zmarszczyłam brwi.
- Stiles, nigdy nie chciałeś być... No wiesz jak my? Jak Scott?

Zamyśliłem się. Był taki okres w moim życiu, że zazdrościłem Scottowi tego całego wilkołactwa. Tego wszystkiego co miał ale ten okres już minął albo tylko sobie tak wmawiałem.
- Nie. – odpowiedziałem po namyśle. – Znaczy jasne macie kilka zalet i w ogóle ale…ale to chyba nie dla mnie. – pochyliłem głowę a po chwili znowu ją podniosłem. – A ty? Nie chciałabyś być znowu normalna? – zapytałem.

Spojrzałam na niego przenikliwie. Przekrzywiłam głowę.
- Nie. Nigdy nie chciałabym do tego wrócić. W zasadzie teraz czuję się jakby... Jakby to mnie nigdy nie dotyczyło. Rozumiesz? - spytałam, zerkając na niego. - Jakby to się wydarzyło w innym życiu.
Po chwili ciszy stwierdziłam, że to było zbyt głębokie jak na mnie i widząc niepewną miną Stilesa, dodałam:
- Głupstwa mówię.

Słowa Erici były bardzo mądre.
- Nie wcale nie. Masz nawet trochę racje, w końcu jako wilkołak masz jakby inne, nowe życie co nie? – uśmiechnąłem się w jej stronę.
To co mówiła miało sens, fajnie było widzieć nową, otwarta Erice.

Odwzajemniłam jego szczery uśmiech. Ta rozmowa była całkiem przyjemna, jednakże, jak dla mnie zbyt poważna. Obdarzyłam go delikatnym kukśtańcem w bok i mrugnęłam do niego porozumiewawczo.
- Założę się, że jeżdżę szybciej niż ty - powiedziałam prowokacyjnie i wystawiłam mu język.

Poczułem na ramieniu kuksańca Erici. Atmosfera znów zrobiła się luźna i przyjacielska.
- Ojjj chyba nie! – krzyknąłem w stronę Erici i ruszyłem do przodu najszybciej jak potrafiłem.

Ona zawsze gdzieś lata. Aż trudno jej się szuka. Z ciekawości zajrzałem na lodowisko. I aż uśmiechnąłem się do siebie. Brykali sobie w najlepsze ze Stiliniskim. Chwile myślałem czy zawołać ją i powiedzieć, że ma zadanie. Czy po prostu usadzić się na widowni. I pozbijać się w najlepsze z tej dwójki.
- Taa druga opcja ciekawsza - powiedziałem sam do siebie i ze uśmiechem na ustach usiadłem na trybunach. Ciekaw byłem po jakim czasie mnie zobaczą.

Próbowałam dogonić chłopak. Rozpędziłam się i już prawie się z nim zrównywałam, gdy nagle on się odwrócił. Z niemałą siłą na niego wpadłam, na szczęście on mnie przytrzymał za ręce, dzięki czemu nie upadłam.
- Ja...Eee... Sorry, Stiles - mruknęłam i wpatrywałam się w jego głębokie oczy nieco speszona.

- Spoko. – powiedziałem z uśmiechem do Erici trzymając ją za ręce. Uśmiechaliśmy się do siebie przez chwile aż nie dostrzegłem na trybunach Isaaca. Puściłem ręce Erici i pomachałem mu ręką na znak, że go widze.
- Cześć! – krzyknąłem w jego stronę.
Odwróciłem się ponownie w stronę Erici.
- Wiedziałaś, że przyjdzie? – zapytałem ją zdziwiony.

I magiczny moment prysnął. Magiczny moment? Chyba tylko z mojej strony. Stiles jak zwykle niczego nie zauważył albo nie chciał zauważyć. Spuściłam wzrok i nieco zła odburknęłam:
- Nie miałam pojęcia.
Rzuciłam poirytowane spojrzenie w kierunku Lahey'a.

Spojrzałem na Erice. Nie wyglądała na zadowoloną.
- Przecież go lubisz. No co jest? – zapytałem ją podnosząc jej lekko głowę aby na mnie spojrzała.

- Lubię, to pojęcie dość względne jeśli chodzi o Lahey'a - mruknęłam patrząc twardo w oczy Stilesa. Westchnęłam. Przy Isaacu nie mogłam przecież podbić serca Stilesa, więc postanowiłam się ulotnić.
- Ok... Przypomniało mi się, że... Muszę lecieć! Taak, dzisiaj moja kolej na robienie obiadu - oznajmiłam, przywołując na twarzy miły uśmiech. - Do zobaczenia!
Po tych słowach wyminęłam Stilinskiego i skierowałam się dość niezgrabnie w kierunku wyjścia.