Szkoła Beacon Hills

Usłyszałem głos Erici. Potem jej pytanie i na sam koniec przeprosiny Ivy. Wydawały mi się szczere.
- Jasne. – rzuciłem tylko bo nadal brakowało mi słów.

Nieco zezłoszczona ignorancją dziewczyny, szturchnęłam lekko Isaaca i ponownie zadałam pytanie. W między czasie dziewczyna przeprosiła Stilesa za... to co powiedziała? Pewnie tak. Zaraz, oni rozmawiali o Lydii i wtedy mnie olśniło.
- Och! Jesteś Ivy Martin! Pamiętam cię! - zawołałam i klepnęłam się w czoło. - Mój tato ubezpieczał cię, gdy wyjeżdżałaś z miasta!

Mój tato, mój tato ,ble ble ble.. Dyskretnie pstryknąłem Reyes w głowę i wskazałem wzrokiem na Stilesa. Zdołowała go Ivy i to porządnie.
- No stary nie mów mi, że nie wiedziałeś że Lydia z Jackosnem chodzi. - zaśmiałem się ponuro i wywróciłem oczyma. Ponownie oparłem się o szafki i wsunąłem ręce do kieszeni. Ciekawa akcja.

Biedny Stiles, bardzo się przejął tym, co powiedziałam. Widocznie Lydia stanowiła dla niego wielką, niespełnioną miłość.
Jaka ja byłam głupia? Mogłam bardziej zważać na słowa.
Wyrwana z zamyślenia, spojrzałam na blondwłosą ze zdziwieniem. Nie ma co, potrafiła na siebie zwrócić uwagę.
- To dziwne, bo ja cię kompletnie nie pamiętam - powiedziałam, mrużąc oczy.
Kiedy usłyszałam odzywkę Isaac'a, spiorunowałam go wzrokiem. Nie powinniśmy zachowywać się tak nietaktownie. Jakimś sposobem zależało mi na zyskaniu przyjaźni Stilesa, przynajmniej dla Lydii. Albo chociaż wybaczenia mojej gafy.
Westchnęłam i również oparłam się obok Isaac'a o swoją szafkę.

Poczułem na sobie twarde spojrzenie Ivy. Uniosłem ręce w poddańczym geście i opuściłem wzrok. Dziewczyna oparła się obok mnie i wszyscy patrzyliśmy na Stilesa. A on nas po prostu zignorował i poszedł.
- Super. - powiedziałem i machnąłem ręką. - Najweselszy chłopak w szkole ma doła. - spojrzałem z uśmiechem na Ivy.

Ojj... Biedny Stiles. No, ale może w końcu przejrzy na oczy, że Lydia nie jest dla niego i zrozumie, że ta jego miłość jest porojona. Westchnęłam. Zerknęłam na Isaaca i spiorunowałam go wzrokiem. Uśmiechał się do Ivy. Niemal zalotnie. Przewróciłam tylko na to oczyma i założyłam ręce na piersi. Świetnie, wszyscy kochają się w siostrach Martin, pomyślałam ironicznie.
Na moje szczęście zadzwonił dzwonek na lekcje.
- Chemia - mruknęłam do Isaaca i obdarzając ostatni raz spojrzeniem Ivy, odwróciłam się i odeszłam w stronę klasy, nawet nie czekając na chłopaka.

Słysząc słowa Isaac'a, westchnęłam ciężko. Teraz nie był w stanie pomóc mi nawet zniewalający uśmiech chłopaka, którym mnie właśnie obdarzał.
Ze zrezygnowaniem osunęłam się na podłogę.
Świetnie. Zawaliłam sprawę. Złamałam serce kolejnemu nastolatkowi. Przynajmniej teraz nie z mojego powodu, ale jednak... Czułam się okropnie.
- Jestem okropna - powiedziałam i schowałam twarz w dłoniach.
Niespodziewanie usłyszałam dzwonek. Nie chciałam iść teraz na lekcje. Nie teraz.

Czytaj między wierszami Isaac, Erica właśnie kazała ci iść na lekcje. Pasowało by iść ..kurde a co to ja jestem, żeby słuchać się Reyes. ? Uświadomiłem sobie, że nowie osunęła się po szafka i usiadła na podłodze. Usiadłem obok.
- To nie była twoja wina.

Zerknęłam na niego smutno.
- A kto palnął takie głupstwo? - zapytałam zła na siebie. - Przecież wiedziałam, że on coś czuje do Lydii, a mimo to i tak go uraziłam. Mogłam bardziej liczyć się ze słowami.

Zaśmiałem się i oparłem głowę o szafki.
- Za bardzo się przejmujesz. Do jutro zapomni i znowu będzie Stilesem. On się łatwo nie poddaje i słowa nie mają dla niego zbytnio znaczenia. - spojrzałem na nią . - W końcu to Stiles.

Podniosłam głowę i spojrzałam w jego oczy.
- Naprawdę tak uważasz? A jeśli więcej się do mnie nie odezwie? - Skrzywiłam się na samą myśl, że tak szybko mogłam nabyć wroga.

Prychnąłem .
- Stiles nie ma wrogów. - zaśmiałem się. - Wmawia sobie tylko czasem, że kogoś nie lubi .

Mimowolnie wybuchnęłam śmiechem.
- To chyba nie jest jeszcze ze mną aż tak źle?

- Nie , sądzę ,że jest z tobą nie najgorzej . - powiedziałem.

Odwróciłam wzrok przed siebie i uśmiechnęłam się.
Nastała między nami chwila ciszy.
Isaac był naprawdę intrygujący. Podobał mi się ten sarkazm. I to, w jaki sposób próbował mnie pocieszyć. To było miłe.
Nawet przeze mnie opuścił lekcję chemii. No, właśnie.
Spojrzałam w jego stronę.
- A właśnie, nie powinieneś być na lekcji? - zapytałam, po czym zagryzłam wargę.

- Nie . - powiedziałem patrząc przed siebie. - Chemia to najmniej lubiana lekcja w moim planie i rzadko bywam na lekcjach pana Harrisa. - powiedziałem i uśmiechnąłem się.

Prychnęłam.
- Harris nadal tu uczy? Mógłby już w końcu przejść na emeryturę, czy coś, a nie męczy biednych uczniów. - Nie mogłam powstrzymać się od szerokiego uśmiechu.

- Uczy. A po lekcjach bawi się z dziewczynami które ledwo 18 lat skończyły . - przeszedł mnie dreszcz . - Stary zboczeniec.

Pokiwałam głową ze zrozumieniem.
- Nie rozumiem tylko, że one mu się dają. Czemu na niego lecą? Bo chyba nie na jego wygląd. - Skrzywiłam się z odrazą.

- Chyba jestem za głupi, żeby to zrozumieć . - zaśmiałem się. - zresztą nie jestem dziewczyną .

Zerknęłam na niego z zadziornym uśmiechem.
- No, nie wiadomo, co tam masz w tych spodniach.

Przez chwile nie mogłem uwierzyć w to co powiedziała ..
- Dobrze, że ja wiem.. uwierz na słowo - powiedziałem i zacząłem się śmiać.

Zaśmiałam się.
- Nie będę tego kwestionować. Wierzę ci.
Spojrzałam na niego z uśmiechem.
- Dzięki, Isaac - powiedziałam wdzięcznym głosem.

-Nie ma sprawy - odpowiedziałem z pocieszycielskim uśmiechem. Moż i wyjdzie z tego przyjaźń. Zaczynałem w to wierzyć.

Pokręciłam głową z uśmiechem.
- Zostałeś ze mną, choć wcale nie musiałeś - zawahałam się. - Równie dobrze mogłeś pomyśleć, że jakaś chora na umyśle panna próbuje swoim idiotycznym zachowaniem wzbudzić litość i mogłeś zwyczajnie mnie zostawić. Myślę, że jest za co dziękować. - Na koniec uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie.