Szkoła Beacon Hills

- Nigdy nie sądziłam, że Stiles wyleczy się z miłości do Lydii. A jednak! Dokonałaś tego. W ogóle wiesz, z początku wydawało mi się, że między tobą a Laheyem jest jakaś chemia. Dlatego tak mnie zaskoczyłaś z tym Stilesem - wyznałam szczerze i całkiem beztrosko. Wyprostowałam nogi i spojrzałam na dziewczynę z ukosa. Posłałam jej zawiadacki uśmiech.

Zmarszczyłam brwi. Między mną a Isaac'iem była chemia? Owszem, dobrze się dogadywaliśmy i bardzo swobodnie czuliśmy w swoim towarzystwie. Jego postawa wydawała mi się nawet intrygująca. Tego pierwszego dnia, kiedy do mnie zagadał, intuicja od razu podpowiadała mi, że zostanie moim bliższym znajomym.
A chwilę potem do naszej rozmowy wtrącił się Stiles, który również zwrócił moją uwagę. Tylko, że wtedy był szaleńczo zakochany w mojej siostrze Lydii.
Zamyśliłam się. Platoniczna miłość. Można z tym żyć. Trzeba tylko chcieć wyrwać się z tego iluzorycznego snu i pozwolić sobie na prawdziwe szczęście, a kiedyś to w końcu minie.
- Nie mogę ręczyć za uczucia Stilesa - zaczęłam naturalnym tonem - więc nie wiem, czy całkowicie już zapomniał o mojej siostrze, ale w każdym razie to, że mimo wszystko się przełamał, można uznać za sukces. Ale ja i Isaac? On... - zawahałam się. Oczywiście, może raz na samym początku przeszło mi przez myśl, by poznać go od tej innej strony. Co prawda, Isaac był skryty, ale istniała szansa na przedostanie się przez powłokę jego tajemniczości i odkrycia jego wnętrza, co mnie nawet mogło pociągać. Ale tak naprawdę to Stiles jako pierwszy niepostrzeżenie wkradł się do mojego świata i teraz myślałam wyłącznie o nim.
Na pewno nie potrafiłabym zrezygnować z przyjaźni z Isaac'iem. I miałam nadzieję, że on też tego nie chciał.
Westchnęłam.
- Isaac jest świetnym przyjacielem. Wspaniały towarzysz do żartów i wygłupiania, ale mimo wszystko zawsze można na nim polegać. - Spojrzałam na Ericę. - Jednak to Stiles zaistniał w moim świecie jako ktoś o wiele bliższy. Dzięki niemu czuję się o wiele bezpieczniejsza i... kochana. - Uśmiechnęłam się leniwie na myśl o moim chłopaku. - Pobudza we mnie emocje, których bym się po sobie nie spodziewała. Przy nim czuję się szczęśliwa.
To nadal było zbyt mało, by określić moje uczucia do niego. Będąc z nim, przepełniała mnie tak niesamowita radość, że nie chciałam się z nim nigdy rozstawać.

- Uhh... Oszczędź szczegółów, bo się rozmarzysz mi tutaj całkowicie zaraz. Daj mi się oswoić, że Stiles jest twój - zawołałam z rozbawieniem, ale i odrobinę zaczepnie. Uśmiechnęłam się nieco słabo. - Mimo wszystko chyba cieszę się, że Stiles jest szczęśliwy.
Zastanowiłam się przez chwilę. Może strona mnie, która była bardziej zdzirowata chciałaby jej odbić Stilesa. Jednak ta dominująca dzisiaj część mnie, podpowiadała mi, że przecież ten chłopak i tak nie był mną ani trochę zainteresowany.
- Poza tym w tej szkole jest chyba wielu interesujących chłopców - dodałam, udając, że rozglądam się uważnie po boisku.

Zaśmiałam się. Nie podejrzewałabym siebie o taką szczerość. Ale zaczynałam się cieszyć, że dałam Erice drugą szansę, z której, choć nieświadomie, skorzystała.
- Ta szkoła ma zaskakująco duży wybór chłopców - pokiwałam głową. - Nie rozumiem tylko, czemu taka dziewczyna jak ty nikogo sobie tutaj nie znalazła?

Bo ma mały futerkowy problem, odpowiedziałam jej w w myślach.
- Co mam rozumieć przez słowa "taka dziewczyna jak ty"? - spytałam jednak. Cóż, do tej pory jakoś nie interesowała mnie opinia innych, ale Ivy tego dnia kilka razy zwróciła się do mnie w ten sposób. Zaintrygowało mnie co ona może o mnie takiego myśleć.

Wzruszyłam ramionami.
- Wyglądasz na ładną, a do tego pewną siebie dziewczynę, która nie boi się walczyć o to, co chce. Musi tylko chcieć. - Ściągnęłam brwi, patrząc jej w twarz. - Mylę się?

- Chyba nie - odparłam natychmiast. Przecież właśnie takiej opinii pragnęłam od początku przemiany. Przytaknęłam zdecydowanie ruchem głowy i uśmiechnęłam się.
- Hej, Ivy - urwałam na chwilę, wprowadzając napięcie - jesteś całkiem w porządku.

Uśmiechnęłam się w jej stronę.
- Ty też. - O dziwo, pomyślałam. Zostałam mile zaskoczona.
Nagle, ni stąd ni zowąd, rozległ się dzwonek na przerwę. Obejrzałam się na boisko. Chłopaki właśnie schodzili z boiska, kierując się w stronę szatni.
- To ja będę już lecieć. - Podniosłam się z siedzenia i założyłam torbę na ramię. - Miło się z tobą rozmawiało - rzuciłam z uśmiechem do Ericki.

- Nigdy bym nie pomyślała, ale... Mi z tobą też. - Również wstałam i zawiesiłam torebkę na ramieniu. - Lecę na historię. Do zobaczenia.




[KONIEC ROZMOWY]