Szkoła Beacon Hills

W spokoju oglądałam ćwiczenia chłopaków, kiedy nagle kątem oka dostrzegłam wchodzącą na trybuny wysoką blondynkę. Po chwili namysłu przypomniało mi się, że to Erica, koleżanka Isaac'a i Stilesa, którą poznałam w mój pierwszy dzień w szkole. Pamiętałam też, że zrobiła na mnie dość niemiłe pierwsze wrażenie.
Usiadła ławkę nade mną i przywitała się zwyczajnie.
- Hej, Erica - rzuciłam przez ramię, starając się zachować naturalnie. Zapadła chwila ciszy. Przygryzłam wargę. - Zajęcia się już skończyły? - zapytałam obojętnie.

Zerknęłam na dziewczynę, od której wiało ogromną obojętnością. Zerknęłam na boisko i zobaczyłam, że Isaac się nam przygląda. Poprawka. Chłopak wlepiał zainteresowana spojrzenie w Ivy.
- Powiedzmy - odparłam dość wymijająco. Spojrzałam na nią krótko. - A tobie?

- Mam okienko - odpowiedziałam krótko.
Zauważyłam, że Isaac patrzył w naszą stronę i kiedy nasze oczy się spotkały, uśmiechnęłam się do niego lekko. Wypatrzyłam nieopodal Stilesa trenującego zawzięcie rzut piłką do bramki. Byłam po prostu skazana na rozmowę z Ericą.
Zerknęłam na dziewczynę, przypatrującą się zawodnikom z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
Zmrużyłam oczy i zapytałam beztrosko.
- Któryś z nich ci się podoba? - Skinęłam głową na boisko.

Zaskoczyło mnie jej pytanie. Czy ona chciała mnie jakoś podejść? Zauważyłam jej wymianę uśmiechów z Isaacem. Ivy wiedziała, że się przyjaźnimy, więc może chciała coś wywęszyć? Odchrząknęłam i udałam, że rozglądam się uważnie po boisku szukając jakiegoś przystojniaka. Postanowiłam wybrać najbezpieczniejszy typ.
- Wszyscy zawodnicy są tacy hot. Najlepszy oczywiście Danny - powiedziałam nieco ironicznie i natychmiast się zaśmiałam. - Ale chyba nie całkiem jestem w jego typie.

Już na końcu języka miałam, że ona wydawała mi się w typie każdego, ale w ostatniej chwili się ugryzłam. Nie, nie będę zołzą. Kiedyś pewnie bym się nie pohamowała, ale zmieniłam się. I musiałam dać jej drugą szansę, zanim przejdę do osądów.
Pokiwałam głową.
- Hmm. No, tak. Dlaczego wszyscy grający w lacrosse'a muszą być tacy seksowni? Poza tym dążą do zwycięstwa, walczą do utraty tchu i ta zaciekła rywalizacja. Bardzo angażują się w grę, byleby nie zawieść widzów. - Zmarszczyłam brwi. - To też jest bardzo pociągające. To dlatego wszystkie dziewczyny tak uwielbiają sportowców - dodałam z tajemniczym uśmiechem.

Zdziwiła mnie jej nagła gadatliwość. Uśmiechnęłam się do niej szeroko i z rozmarzeniem pomyślałam o Stilesie.
- Och, masz rację - odparłam z westchnieniem. - A tobie który z nich podoba się najbardziej? Hmm na przykład co myślisz o Isaacu?
Chciałam ją w jakiś sposób podpuścić. W razie czego miałabym powód by drażnić sie z Laheyem na treningach.

Obejrzałam się na boisko. Stiles nadal ćwiczył rzucanie do bramki. Zwróciłam wzrok na Isaac'a. Chłopak precyzyjnie odebrał piłkę i odrzucił ją do kolegi z drużyny. Spiął mięśnie i w skupieniu czekał na podanie.
Zamyśliłam się.
- Isaac to bardzo przyjazny i pewny siebie chłopak. Posturę też ma nienaganną - powiedziałam z uśmiechem. - W dodatku jest owiany nutą tajemniczości, dzięki której wydaje się intrygujący. Ale ty o tym wiesz, prawda? - zapytałam, patrząc na nią wymownie.
Relację między nimi dostrzegłam podczas tego pamiętnego pierwszego spotkania ze wszystkimi w pierwszy dzień szkoły.

Dobrze, że już nie byłam dawną Ericą, bo z pewnością zarumieniłabym się w tym momencie. Teraz na szczęście nie miałam żadnego powodu by się czerwienić. Ivy dawała mi coś wyraźnie do zrozumienia. Zmarszczyłam brwi.
- Potrafi być też irytujący - odparłam nie zwracając uwagi na jej pytanie, które uznałam za czysto retoryczne. Ani też na wymowne spojrzenie. Posłałam jej lekki uśmiech.

Przytaknęłam z subtelnym uśmiechem.
- Jak każdy chłopak czasem. Ale taki jest ich urok. - Popatrzyłam ponownie na boisko. - Przyjaźnisz z Isaac'iem. Nawet przez myśl ci nie przeszło, by postąpić krok do przodu?

Zaśmiałam się krótko lecz całkowicie szczerze. Ivy nawet nie wiedziała jak skomplikowana była moja relacja z Isaacem. Byliśmy w jednym stadzie, co czyniło nas praktycznie rodziną. Jednak zastanowiły mnie jej słowa. Oczywiście, że mogłabym być z Laheyem. Jednak niósł on ze sobą spory bagaż. Zresztą tak jak i ja.
- Isaac jest dla mnie jak brat. I raczej już tak zawsze pozostanie.

- Więc jaki jest twój typ? - zapytałam z nutą zaciekawienia.

Odchrząknęłam z zakłopotaniem. Mój typ biegał sobie po boisku i grał beztrosko w lacrosse. Równie dobrze mogłam wskazać na niego palcem, jednak... Im mniej osób wiedziało o moim zadurzeniu w Stilinskim tym lepiej. Szybko zerknęłam na boisko i zwróciłam się w kierunku Ivy. Postanowiłam przełamać barierę. Schyliłam się po torbę i przekroczyłam jeden rząd. Usiadłam tuż obok Ivy.
- Nie jestem zbyt wymagająca. Lubię jak facet ma poczucie humoru, ważne by potrafił sprawić bym była szczęśliwa. Poza tym chciałabym widzieć, że mu zależy, patrzeć na jego zmagania i starania. Jednak patrząc realistycznie na moje... hmm... doświadczenie, mam tendencję do pożądania facetów niedostępnych - opisałam chyba dokładnie Stilinskiego. Zerknęłam na nią z mieszanymi uczuciami. - A twój typ?

Uniosłam brwi, nie kryjąc zdziwienia.
- Gustujemy chyba w tym samym - odparłam zaskoczona. - Z jedną różnicą, że ja zazwyczaj dostaję to, co chcę. Bezpieczeństwo, wzajemne zaufanie, troska, wsparcie. - Uśmiechnęłam się ciepło, myśląc o Stilesie. - Właściwie, już ktoś mi to zapewnił.
Erica wywołała u mnie współczucie. Uśmiechnęłam się do niej pocieszająco. Postanowiłam jej choć w jakimś małym stopniu pomóc.
- Jesteś taką odważną dziewczyną, urody ci nie brakuje, więc czemu po prostu nie zrobisz nic w tym kierunku? Nie sięgniesz po to, czego pragniesz, nie zawalczysz?

Słowa Ivy przekonały mnie, że dziewczyna jest w jakimś stopniu do mnie podobna. Zdobywała to, czego chciała. Ja też mogłam. Szczególnie po mojej przemianie. Tylko, że Stiles... Nie oszukujmy się, ale Stilinski należał do typowo trudnych przypadków.
- Mój obiekt westchnień jest ciężko zadurzony w kimś inny - odezwałam się. Krótko się zawahałam, nie chciałam Ivy naprowadzać na ten właściwy trop, nie chciałam jej jeszcze wyjawiać, że to Stiles się mi podoba, więc spróbowałam odpowiedzieć jej wymijająco: - Problem w tym, że ten chłopak jest zaślepiony miłością do twojej siostry. Jak pewnie wielu chłopców w tej szkole.

Zmarszczyłam brwi. Chodziło o Jacksona? Ale on kompletnie nie pasował do opisu Ericki. Chłopak miał dziwne poczucie humoru i momentami zachowywał się chamsko. To nie mógł być on. Więc kto jeszcze zabójczo kocha się w Lydii i idealnie pasuje do naszego wspólnego typu?
Podniosłam głowę na boisko i momentalnie zrozumiałam o kogo chodzi. Nie mogłam wyjść z szoku. Erica nic nie wiedziała o mnie i Stilesie. Jak zresztą chyba nikt.
Patrzyłam przed siebie, bijąc się z myślami.
- To wszystko prawda. Zadurzył się w Lydii, ale chyba w końcu postanowił obrać inną drogę. - Spojrzałam na nią poważnie.

Podążyłam za jej spojrzeniem. Wiedziała? Zorientowała się?
- Co masz na myśli? - spytałam powoli z ogromną podejrzliwością.

- Chyba raczej chciałaś spytać 'kogo' - odpowiedziałam, przygryzając wargę. - Chodzicie razem do tej samej klasy, jest bardzo otwarty i przyjazny, nie sposób go nie lubić. - Zmarszczyłam brwi. - Poza tym chyba zachował niektóre cechy swojego ojca, który jest tutejszym szeryfem. - Widząc jej minę, dodałam delikatnie: - Powiedzmy, że mimo wszystko ostatnio stał się tak jakby... zajęty. - Uśmiechnęłam się niepewnie.
Nie wiedziałam, co w tej sytuacji zrobić. Czekałam na jej reakcję z niepokojem.

Wytrzeszczyłam na nią oczy i zagryzłam wargę. RANY. Stiles był zajęty-zajęty i to przez Ivy. Idealne siostry Martin owinęły sobie Stilinskiego wokół małego palca. Ha. A już zaczynałam lubić Ivy. Naprawdę. Miałam do wyboru dwie opcje. Mogłam znienawidzić z miejsca Ivy, zmieszać ją z błotem, odejść z wysoko uniesioną głową i spróbować go jej odbić albo raz na zawsze dać sobie spokój ze Stilesem i... znaleźć inny obiekt westchnień?
Ciągle się wahając, mruknęłam:
- Ja... Eee... Nie wiedziałam.

Spuściłam wzrok i zrobiłam zasępioną minę.
- Bo nikt nie wiedział - odparłam, zaciskając szczęki.
Skłamałam. Oprócz kilkorga mało znaczących ludzi, którzy przebywali w kręgielni podczas naszej randki był jeszcze ktoś, kto wiedział o nas prawie od samego początku. Mój wzrok nieświadomie powędrował w stronę Isaac'a. Wyprostowany chłopak stał do nas tyłem.
Tylko Isaac dostrzegał chemię między mną a Stilesem. Wiedział, co się tak naprawdę między nami dzieje. I widać, potrafił dotrzymać sekretu.
- Ja... ja wcale tego nie planowałam - starałam się wytłumaczyć. - Jakoś tak... samo wyszło. - Urwałam. Kompletnie nie wiedziałam, co powiedzieć.

Hm... Chyba nie warto sobie było robić wroga z Ivy, tym bardziej, że Lydia już za mną nie przepadała, nie mówiąc o Allison i innych dziewczynach w tej szkole. Przynajmniej publicznie mogłam zachować twarz i pozory. Uśmiechnęłam się do niej cierpko.
- Nie musisz się mi tłumaczyć - powiedziałam i roześmiałam się z wymuszeniem. No dobra, zrobiło mi się głupio. Dziwna sytuacja. Z wyczekiwaniem spojrzałam na zegarek. Zostało 15 minut do końca lekcji.

Nie miałam pojęcia, czemu, ale poczułam ulgę. Nie chciałam czuć się winna za zburzenie marzeń Ericki.
- Więc... - zaczęłam. - Myślę, że znajdziesz sobie jeszcze kogoś. - Uśmiechnęłam się pocieszająco. Nagle o czymś sobie przypomniałam. - Wiesz, Lydia ciągle opowiada o tym, że samorząd uczniowski z nią na czele, organizuje niedługo bal. Może to będzie szansa dla ciebie do zaistnienia? To dobra okazja na poznanie nowych ludzi. - Moją twarz wypełnił uśmiech.

Spojrzałam na nią nieco zaskoczona. Bale...
- Nie przepadam za balami. Jakoś nigdy nie chodzę - odparłam. Oczywiście, że wcześniej na żadne bale nie chodziłam. Mając epilepsję zwyczajnie nie mogłam, a teraz... Cóż, zawsze Derek coś wymyśla albo pełnia, albo trening. Tylko raz byłam na dyskotece, z Isaacem. W dodatku pilnowaliśmy kanemy.

Spojrzałam na nią zaskoczona. Kiedyś było to dla mnie nie do pomyślenia, ale teraz nawet rozumiałam jej ustosunkowanie do balów.
- No, cóż. Żeby kogoś poznać wystarczy pójść do publicznych miejsc, takich jak kawiarnia, kręgielnia, klub, nawet szkoła. - Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na Stilesa, który teraz trenował przyłożenie. Uśmiechnęłam się subtelnie.

- Właściwie to skąd się znacie? - spytałam zaciekawiona. - Bo chyba nie powiesz mi, że poznałaś Stiles pierwszego dnia w szkole?
Uśmiechnęłam się na samo wspomnienie pierwszego starcia z Ivy. Wtedy chyba obydwie nie przypadłyśmy sobie do gustu.

Chwyciłam dłonie o krawędź siedzenia i pochyliłam się delikatnie do przodu, patrząc przed siebie.
- Już wcześniej znałam go z widzenia. Dlatego, że chodził razem z Lydią do klasy i dość często się kręcił po okolicy. Tymczasem dopiero spotkanie w szkole po moim powrocie zapoczątkowało naszą znajomość, którą myślałam, że już na samym wstępie spieprzyłam.

Dokładnie pamiętam, jak martwiłam się, że po tym, co powiedziałam Stilesowi już zawsze będzie chował do mnie urazę, ale na szczęście podczas przypadkowego spotkania w rezerwacie wszystko się wyprostowało. A nawet nasza znajomość poszła o wiele dalej, niż bym się spodziewała.