Dom Stilesa

Kiedy drzwi otworzyły się z hukiem, wystraszona podskoczyłam na łóżku, odrywając się od Stilesa. Zobaczywszy w progu Isaac'a, otworzyłam szerzej oczy i jęknęłam cicho. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie zszokowani.

Pod wpływem mój umysł, do tej pory wyłączony, nagle odzyskał sprawność.
Zmieszana, pociągnęłam za pościel, ukrywając nagie ciało przed osądzającym wzrokiem blondyna.
Co miałam powiedzieć? Przygryzłam wargę skonsternowana. Przecież oczywiste było, do czego ja i Stiles zmierzaliśmy. Wyglądało to dokładnie tak, jak wyglądało. Żadnego dwuznacznego kontekstu. Nie było więc sensu wymyślać wymówki, która i tak byłaby bezsensowna wobec całej tej akcji.
Co za pech. Co miałam robić?

Byłem w szoku.

Zastygłem w jednej pozycji i z otwartymi ustami patrzyłem na stojącego w progu Isaaca. Po chwili Ivy pociągnęła za pościel przykrywając się nim a ja nagle odzyskałem świadomość tego co się dzieje. Szybko podniosłem się z łóżka.
- Ja….- zacząłem lekko jeszcze oszołomiony w stronę Isaaca. – Jaa… - powtórzyłem. – Ja…Dobra to bez sensu chodź na korytarz. – złapałem go za ramię i pociągnąłem za drzwi.

Chłopak złapał mnie z ramię i wyprowadził za drzwi. Patrzył na mnie przerażony i nie wiedział co powiedzieć, a ja? Niepohamowanie zacząłem się śmiać.
- Czy ty... i Ivy ? - nie mogłem przestać się śmiać. Po chwili złapałem się za brzuch i poważnie zapytałem . - Dobra mów czego jej dosypałeś? - spojrzałem na zamknięte drzwi i przypominając sobie minę Stilesa ponownie zacząłem się śmiać.

Śmiech Isaaca doprowadził mnie do porządku. Zdałem sobie sprawę co właśnie robiłem i z kim. Jak bardzo poniosły mnie emocje. Poczułem się lekko zawstydzony. Coś takiego ledwo po pierwszym dniu znajomości. Spojrzałem na Isaaca.
- Zachowaj to co zobaczyłeś dla siebie. Nikt nie musi wiedzieć. – przeniosłem wzrok na drzwi. – Niczego jej nie dosypałem.

Odetchnąłem głęboko.
- Jesteś pewny? Słabo wyglądasz. - Stiles był biały jak ściana. - Zdajesz sobie sprawę, że to siostra Lydii.? - zapytałem poważnie.

Kiedy chłopcy wyszli, westchnęłam ciężko, zeszłam z łóżka i pozbierałam swoje rzeczy z podłogi. Ubierając się, uprzytomniłam sobie, że taka wpadka mogła odbić się na reputacji mojej rodziny. Nie bardzo zależało mi na reputacji łatwej dziewczyny.
Rodzice pewnie uznaliby to za wielce niestosowne, czysty skandal. Miałam nadzieję, że mimo wszystko Isaac nikomu nie powie o tym zajściu.
- Świetnie - westchnęłam.

Gdy założyłam na siebie bluzkę, poprawiłam włosy.

Ciekawiło mnie, czemu Isaac przyszedł do domu Stilesa? Zrezygnowana opadłam na łóżko.

Zdawałem sobie z tego sprawę może nawet za dobrze. Ganiałem za Lydią od najmłodszych lat wypruwając sobie flaki byle tylko mnie zauważyła, a teraz ledwo po jednym dniu znajomości idę do łóżka z jej siostrą. Nie było co ukrywać, że postępowałem źle. Spuściłem głowę na dół. Znajdowałem się w fatalnej sytuacji.

- Isaac proszę. Naprawdę proszę nie mów nikomu. – błagałem go.

Chłopak był załamany. Widząc jego minę odezwał się we mnie ktoś inny.
- Dobra stary nie przejmuj się . - powiedziałem i poklepałem go po ramieniu. - Nie powiem bądź spokojny. Ale zastanów się czy na pewno jej chcesz, nie pocieszasz się tym, że to siostra Martin, bo jeśli tak, to krzywdzisz Ivy.

Nadal siedząc na łóżku, rozmyślałam nad ostatnimi wydarzeniami. Teraz, kiedy emocje opadły, zaczęłam analizować nasze zachowania. Byłam świadoma tego, że pod wpływem impulsu i niesamowitego przyciągania straciłam kontrolę nad sobą. To nie powinno stać się tak szybko. To nie tak miało być.
Zakryłam twarz w dłoniach. Co się ze mną działo?

- Nie, ja ją lubię. Naprawdę lubię. – spojrzałem na Isaaca. – Tylko, że Lydie też lubię. Cholera gdyby nie ty to wiadomo co by się zdarzyło. Wiesz stary ja tego chciałem i gdyby to była Lydia też bym chciał. One obie są…no wiesz podobają mi się. – powiedziałem cicho spoglądając na drzwi.

Wywróciłem oczami.
- Nie można się tak bawić czyimiś uczuciami.

- Akurat ty najmniej o tym wiesz. – powiedziałem zdenerwowany. – Nie byłeś w takiej sytuacji jak ja. – obrzuciłem go gniewnym spojrzeniem i wszedłem do swojego pokoju.
Ivy siedziała już ubrana na łóżku i nad czymś myślała. Przypomniałem sobie wtedy, że ja nadal mam na sobie tylko bokserki i szybko pozbierałem z podłogi resztę swoich ubrań.
- Isaac nikomu nie powie. –powiedziałem w stronę Ivy jednocześnie się ubierając.

A co mógł czuć Stiles? Przecież podczas naszej pierwszej rozmowy bardzo przeżył moje słowa dotyczące Lydii. A dziś wyglądał, jakby całkowicie zapomniał o mojej siostrze. Musiałam nieźle zawrócić mu w głowie. I przy mnie wydawał się taki szczęśliwy. Westchnęłam.

Mimo wszystko to nie był dobry pomysł. Po prostu wszystko potoczyło się tak szybko, że nawet nie pomyśleliśmy o konsekwencjach.
Pogrążona w rozmyślaniach, ledwo zauważyłam, że chłopak wrócił do pokoju. Kiedy usłyszałam, że Isaac dotrzyma tajemnicy, pokiwałam w ciszy głową.
Naprawdę, źle się czułam w takim położeniu. Powinnam była się zatrzymać, zanim postanowiłam cokolwiek zrobić w kierunku Stilesa. Pociągnąć ten hamulec, zanim zdążyłam zatracić się w tym niespodziewanym wybuchu namiętności.

- Nieźle namieszaliśmy, co? - zapytałam smutno.

Miałem zapukać ? Wparować tam? Czy coś? Podniosłem rękę do drzwi ale opuściłem ją .
- Dobra , poczekam . - krzyknąłem do drzwi. i Poszedłem do salonu.

Ivy zadała pytanie jakby czytała mi w myślach. Pokiwałem głową i przełknąłem ślinę.

Po chwili usiadłem obok niej na łóżku.
- Wiesz Isaac nic nie powie ale…- zawahałem się. – ale dziwnie mi teraz będzie przebywać w towarzystwie Lydii.
Sam nie wiedziałem co czułem. Lubiłem zarówno Ivy jak i Lydie. Obie były dla mnie ważne i obie mi się podobały. Różnica była taka, że Ivy zwracała na mnie uwagę, lubiła mnie i nie ma co ukrywać, że z Ivy zaszedłem znacznie dalej. Popatrzyłem na łóżko na którym siedziałem, zdecydowanie dalej.

- Rozumiem - powiedziałam przyciszonym głosem, po czym wstałam z łóżka i zaczęłam krążyć po pokoju.
Byłam tak spragniona bliskości, że w ogóle nie pomyślałam o jego uczuciach. Okazałam się samolubną, lekkomyślną dziewczyną. I przede wszystkim wykorzystałam niczemu winnego chłopaka, który kochał się w mojej siostrze. Dlatego do mojej listy przewinień dochodzi jeszcze zwyrodniała siostra. To wszystko była moja wina.
W końcu przystanęłam przed Stilesem.

- Przepraszam, nie powinnam była... - zaczęłam się tłumaczyć, ale nagle urwałam. To nie miało sensu. Spuściłam głowę. - Lepiej będzie, jeśli już sobie pójdę.

- Nie. – powiedziałem łapiąc ją za rękę. – Wcale nie chce żebyś szła.
Przysunąłem się do niej. Nagle zebrało mi się na szczerość.
- Słuchaj, podobasz mi się. Nawet bardzo. Fajnie się z tobą gada, nieziemsko całujesz. Przy tobie czuje się tak jakoś inaczej. Jeśli ty też coś do mnie czujesz to spoko. Nie masz za co przepraszać. – patrzyłem na nią czekając aż coś odpowie.

Dotyk jego ręki wpłynął na mnie kojąco. Zaniemówiłam. Nie spodziewałam się po nim takiej szczerości. Zabłysnęła we mnie nadzieja, która po krótkiej chwili wygasła. Nie mogę być samolubna, powtórzyłam w myślach.

Nie chciałam go zranić. Naprawdę chciałam, by nam się udało. Musiałam jednak podjąć decyzję.
- Ja... - zawahałam się. - Jeszcze w życiu tak się nie czułam, jak dziś. Tak... tak niezwykle. - Mimowolnie uśmiechnęłam się do własnych myśli. - To były magiczne chwile, tylko...
Wzruszyłam ramionami.

- ...nie wiem, co będzie dalej. - Westchnęłam. - Słuchaj, Stiles. Jesteś wspaniałym chłopakiem, a ja namieszałam Ci w głowie. To moja wina i jest za co przepraszać.
Prawdą było, że to nie ta Martin powinna tu teraz stać. Spuściłam wzrok, chcąc ukryć drżenie.

Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem. Stałem smutny wpatrując się w Ivy.

Było mi przy niej świetnie ale czułem też wyrzuty sumienia w stosunku do Lydii. Tak naprawdę jej nie zdradzałem bo nawet nigdy nie byliśmy razem ale nosiłem w sobie jakieś dziwne poczucie winy. Widziałem, że Ivy też nie czuje się najlepiej po tym zrobiliśmy. Krzywdziłbym ją swoim naleganiem byśmy spróbowali być razem.
- Posłuchaj, nie powinniśmy się spieszyć. Ty dopiero wróciłaś do miasta a ja mam problemy z kumplem. – powiedziałem mając na myśli Scotta. – Powinniśmy się teraz skupić na czymś innym a nie nękać wyrzutami sumienia. – sam nie wierzyłem w wypowiadane przezemnie słowa. Czułem jednak, że tak powinienem postąpić.

Widok, jak chłopak posmutniał po mojej wypowiedzi, roztrzaskał mnie na milion kawałków.
Kiedy odpowiedział, spuściłam wzrok. Przepełniał mnie żal.

- Tak chyba będzie chyba najwłaściwiej - szepnęłam. - Wolna przestrzeń pozwoli nam naprostować zaległe sprawy, a później będzie o wiele prościej.
Staliśmy tak przez chwilę w milczeniu. Nie mogłam ścierpieć tej jego przygnębionej miny, która sprawiała, że czułam się okropnie. Chciałam go w jakiś sposób pocieszyć.
- Hej - powiedziałam łagodnie. - To nic nie znaczy.
Zbliżyłam się do niego i go przytuliłam. Owionął mnie jego przyjemny zapach, którym delektowałam się przez chwilę.

Zanim wyprostowałam się, wyszeptałam mu do ucha:
- Jeśli los nam sprzyja, wszystko się jeszcze ułoży.
Posłałam mu pocieszający uśmiech i skierowałam się w stronę drzwi.

Oboje staliśmy w milczeniu smutni. Po chwili jednak Ivy mnie przytuliła. Objąłem ją. Czułem się jakbym miał dotykać ją po raz ostatni mimo iż przecież nadal mieliśmy utrzymywać kontakt. Starałem się zapamiętać z tej chwili jak najwięcej. Nagle usłyszałem słowa obejmującej mnie Ivy. Poczułem się jeszcze gorzej niż wcześniej. Pozostawała nam tylko nadzieja, zbyt często jej ufałem w sprawach z Lydią nie chciałem popełniać tego błędu przy Ivy. Kiedy się odsunęliśmy zaczęła kierować się w stronę wyjścia. Patrzyłem jak wolno odchodzi i miałem ochotę ją zatrzymać, pocałować i nie wypuszczać z objęć. Tylko ,że nie ja byłem tu najważniejszy. Liczyła się też ona a dobrze wiedziałem, że dla niej przyda się teraz trochę spokoju ode mnie, oboje musimy sobie poukładać kilka spraw.
Spuściłem głowę. Jeszcze nigdy nie czułem się tak zdołowany.

[KONIEC]

*
Leżałem na łóżku rozmyślając o mojej ostatniej rozmowie z tatą. Mocno się pokłóciliśmy, nie dawało mi to spokoju i pochłaniało wszystkie inne myśli.
Nagle usłyszałem sygnał dzwonka z mojej komórki. Niechętnie podniosłem się po nią lecz gdy tylko nacisnąłem zieloną słuchawkę znów rzuciłem się na łóżku.
Dzwoniła Ivy. Na dźwięk jej głosu uśmiechnąłem się.
- Hej. – powiedziałem starając się brzmieć jak najbardziej radośnie.
Dzisiejszy dzień totalnie mnie wykończył. Kłótnia z tatą i wyczerpujący trening sprawiły, że jedyne o czym myślałem to cisz i wygodne łóżku ale przyjemny głos Ivy też bardzo mi pomógł.

- Jasne wpadaj. – odpowiedziałem Ivy. – Tylko daj mi chwile, żebym zdążył posprzątać w pokoju. – powiedziałem rozglądając się po pomieszczeniu.
Wszędzie walały się ciuchy. Biurko było pochłonięte przez jakieś kartki, zapiski i notatki. Półki za to w całości zajmowały wrzucone byle jak ksiązki i niepotrzebne przedmioty.
Jednym słowem pokój nie nadawał się w obecnej chwili do użytkowania.

Z uśmiechem na ustach przeszłam przez werandę i stanęłam u drzwi, następnie nacisnęłam dzwonek. Byłam dziwnie podekscytowana spotkaniem ze Stilesem. Naprawdę, te krótkie chwile na szkolnym korytarzu nie zadowalały mnie wystarczająco. Czułam dziwną potrzebę przebywania z tym chłopakiem. Jakoś nie potrafiłam długo bez niego wytrzymać.
Zastanawiałam się, czy pan Stilinski też był w domu i co właściwie będziemy robić, ale zdałam sobie sprawę, że to nieważne. Byle tylko przyjemnie spędzić ze sobą trochę czasu.

Słysząc dzwonek do drzwi pospiesznie wrzuciłem do szafy leżące na ziemi bluzki. Obróciłem się dookoła sprawdzając czy wszystko jest tak jak powinno być i ruszyłem w stronę drzwi.
Cieszyłem się na spotkanie z Ivy. Ostatnio za bardzo pochłaniały mnie sprawy Scotta i zapominałem o własnym życiu. Wizja spędzenia czasu z Ivy była więc doskonałym pomysłem.
Kiedy otworzyłem drzwi i zobaczyłem Ivy na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Hej. – powiedziałem wesoło w jej stronę.