Kręgielnia

- Nie no coś ty ja się nie wstydzę. – powiedziałem w stronę Ivy.
W rzeczywistości bardzo się krępowałem. Fakt, że ludzie mogli bezkarnie przyglądać się moim bokserkom stresował mnie.
Kiedy Ivy dodała zdanie o regulaminie rozejrzałem się. Miała racje, że z pewnością rozbieranie się było tu zakazane.
- Czyli co tchórzysz przed regulaminem? Chcesz skończyć zabawę i się ubrać? – zapytałem wyzywająco wstając z kanapy i puszczając do niej oko.

Przechyliłam głowę i oparłam się o kanapę, jednocześnie eksponując swój biust i zaczęłam otaczać sobie pasmo włosów wokół palca.
- Ja? No coś ty. Teraz twoja kolej. - Wskazałam na tor i się zaśmiałam.
Czekałam na jego ruch. Byłam pewna, że mnie przebije, a wtedy będę musiała zdjąć spodnie.
Właściwie nie przejmowałam się opinią innych. Choć ze względu na mój status społeczny nie powinnam psuć rodzinnej reputacji. Ale w tym momencie nie chciałam się tym zamartwiać. Teraz liczyło się to, że mogłam miło spędzić czas. I to z chłopakiem, który był naprawdę niezwykły. Warto było chwilę się zapomnieć.

Wziąłem swoją kulę do ręki. Przyjrzałem się jej. Wyglądała na dobrą i miałem nadzieje, że teraz uda mi się zdobyć parę punktów. Pchnąłem kulę prosto przed siebie i zdenerwowany obserwowałem jaki będzie wynik. Niestety kula zbiła marne trzy kręgle. Przewróciłem oczami. Szło mi coraz gorzej.
Podczas drugiego rzutu byłem jeszcze bardziej zdekoncentrowany niż wcześniej. Kula potoczyła się bo boku toru zbijając na koniec zaledwie dwa kręgle.
Stałem z szeroko otwartymi oczami nie mogąc uwierzyć w to co się właśnie stało.

Przegrałem. Po raz kolejny przegrałem. A to oznaczało…przeraziłem się i odwróciłem w stronę siedzącej Ivy.
- Chyba nie każesz mi zdejmować bokserek? – spytałem przerażony.

Kiedy spostrzegłam, jak marnie mu poszło, zakryłam dłonią usta. To nie tak miało być.
Stiles podszedł do mnie, a na jego oczach malowało się przerażenie. Przygryzłam wargę i rozejrzałam się po lokalu. Kręciło się po nim trochę osób, które patrzyły na nas z odrazą. Przy barze stały jakieś trzy młode na oko czternastoletnie dziewczyny, szepczące między sobą i obserwujące z ożywieniem nasze małe widowisko. Dostrzegłam też przy drzwiach dwóch ochroniarzy, przypatrujących się nam bacznie z rozbawieniem na twarzy. Sytuacja naprawdę wydawała się dość zabawna, jednak powstrzymałam się od śmiechu.
Ja na jego miejscu nie odważyłabym się aż tak. Uśmiechnęłam się w jego stronę pobłażliwie.
- Może lepiej odpuśćmy sobie już tę grę, hm? - Zatoczyłam swoim palcem kilka kółek na jego klatce piersiowej. - Choć to zapewne nie spodoba się tamtym dziewczynom przy barze, które tak się tobą ekscytują, odkąd zdjąłeś koszulkę - wyszeptałam, dając znak oczami na grupkę piszczących panienek.

Skierowałem wzrok na wskazane przez Ivy dziewczyny. Kiedy na nie spojrzałem, wszystkie trzy uśmiechnęły się do mnie a jedna energicznie pomachała mi ręką. Lekko skrępowany odmachałem jej i wróciłem wzrokiem do Ivy.
- Są straszne. Jak takie klony. – powiedziałem do niej jeszcze raz na nie zerkając. Tym razem zobaczyłem jak jedna wskazuje palcem na moje bokserki. – Tak. Może lepiej się ubierzmy. – powiedziałem szybko do Ivy i schyliłem się po moje spodnie. Czułem jak te dziewczyny świdrują mnie wzrokiem.

Zażenowanie na jego twarzy rozbawiło mnie. Również się odwróciłam w ich stronę i widząc ich entuzjastyczne miny ze śmiechem puściłam im porozumiewawczo oko. Całkowicie je rozumiałam. W końcu w ich wieku byłam dokładnie taka sama.
Sięgnęłam po swoją bluzkę.
- Przynajmniej dostarczyłeś im atrakcji na cały tydzień - powiedziałam ze śmiechem. - Uważaj, bo pewnie już knują, w jaki sposób mogą się do ciebie dorwać.
Kiedy założyłam ciuch przez głowę, z uśmiechem spojrzałam na ubierającego się Stilesa.

Założyłem na siebie spodnie i bluzkę.
- Sugerujesz, że mam do nich podejść i spytać o ich numery telefonów? – roześmiałem się i włożyłem czerwoną bluzę w której przyszedłem. – To jak co teraz ro… - nie dokończyłem zdania bo jedna z tych dziewczyn podbiegła do nas uradowana.
- Czy ja i koleżanki… -w skazała stojące w przy barze towarzyszki. – czy możemy numer telefonu?
Patrzyłem na dziewczynę oszołomiony. Przecież z tym numerem tylko żartowałem. Spojrzałem w stronę Ivy prosząc o ratunek.

Założyłam na siebie swoją skórzaną kamizelkę.
W tym czasie jedna z dziewcząt podbiegła do Stilesa i poprosiła go o numer telefonu. Pokręciłam głową z rozbawieniem. Nieźle. Stiles zrobił dziś furorę. Naprawdę musiał im się spodobać.
Kiedy spostrzegłam, jak chłopak odwrócił się w moją stronę z błagalnym wzrokiem, przygryzłam wargę, po czym bez wahania podeszłam do niego. Objęłam go czule i z uśmiechem odwróciłam się do nastolatki.
- Przykro mi, ale ten pan jest już niestety zajęty - powiedziałam, po czym na dowód moich słów wspięłam się na palce i go pocałowałam.

Uśmiechnąłem się do Ivy. Potrafiła wyratować z trudnej sytuacji.
- No niestety ale trochę się spóźniłaś. – powiedziałem do dziewczyny i minąłem ją ciągnąc za sobą Ivy. – Chcesz już iść czy może masz ochotę coś zjeść? – zapytałem po chwili.

To było dobre pytanie. Po tych słowach poczułam ukłucie w brzuchu.
- Szczerze? Jestem głodna jak wilk - powiedziałam ze śmiechem.

- To nawet dobrze. –odpowiedziałem Ivy i pociągnąłem ją stronę stolików.
Odsunąłem jej krzesło jak przystało na dżentelmena i z uśmiechem usiadłem naprzeciwko niej.
- No a więc na co masz ochotę? – spytałem biorąc do ręki menu.

Spojrzałam w kartę dań.
- Co powiesz na pizzę? - zapytałam, podnosząc wzrok znad menu. - Hawajska jest moją ulubioną. - Uśmiechnęłam się do siebie. Połączenie tradycji z egzotyką to było coś specjalnie dla mnie. Uwielbiałam ten smak, a najpyszniejsze pizze znajdowały się właśnie tutaj, w kręgielni Beacon Hills.

Uwielbiałem pizze. Kiedy tata wracał bardzo późno do domu a mi nie chciało się robić po raz kolejny jajecznicy, zamawiałem pizze. Można uznać, więc, że dobrze się na nich znałem.
- Hawajska? – zapytałem na głos. – Lubisz ananasa? – zrobiłem zdziwioną minę.
Wolałem porządną pizze z szynką albo salami jednak po dłuższym namyśle zmieniłem zdanie.
- Albo nie, niech będzie hawajska jesteśmy na randce więc ty decyduj. – powiedziałem w jej stronę z uśmiechem.

Przechyliłam głowę i uśmiechnęłam się delikatnie, a kosmyk włosów opadł mi na ramię.
- Jeśli nie chcesz, możemy wybrać coś innego. W końcu nie tylko ja jestem tu najważniejsza. - Posłałam mu uroczy uśmiech.

Odwzajemniłem uśmiech Ivy.
- Niech będzie Hawajska. Spróbuje nowych smaków. – powiedziałem w tym samym momencie kiedy obok naszego stolika pojawił się kelner.
- Mam rozumieć, że pizza hawajska tak? – zapytał na co pokiwałem głową. Kelner zanotował to na swojej karteczce i oddalił się.

Oparłam się wygodnie o oparcie krzesła. Stiles był naprawdę uroczym chłopakiem. I naprawdę go lubiłam. Czułam się przy nim... inaczej. To było dziwne, ale swoim jestestwem sprawiał, że odczuwałam szczęście i rozkoszowałam się błogim spokojem ducha.
W zamyśleniu sięgnęłam ręką po mój srebrny medalion. Niespodziewanie serce podskoczyło mi do gardła. Z przestrachem odkryłam, że naszyjnik nie znajdował się tam, gdzie powinien być.
- Medalion - wyszeptałam wystraszona. Zgubiłam pamiątkę rodzinną po babci. Miałam go zawsze nosić, by mnie chronił. Przed złem, które zewsząd mnie otaczało. Skrzywiłam się nieznacznie.
Wyprostowałam się nerwowo i spojrzałam na zaskoczonego Stilesa.
- Muszę go znaleźć. Zaraz wrócę - powiedziałam przepraszającym tonem, po czym podążyłam w kierunku toru, który jeszcze przed chwilą zajmowaliśmy.
Kiedy tam dotarłam, na stoliku nie było żadnej rzeczy. Schyliłam się pod kanapę, ale tam też nie znalazłam tego, czego szukałam. Kiedy powoli zaczynała opuszczać mnie nadzieja, niespodziewanie usłyszałam dziecięcy głos:
- Tego szukasz? - Odwróciłam się i moim oczom ukazała się mała, na oko sześcioletnia dziewczynka z krótkimi rozpuszczonymi włosami i pięknymi brązowymi oczkami. Trzymała w ręku piękny wisiorek z maleńką fiolką oplecioną srebrnymi drucikami.
Odetchnęłam z ulgą, po czym uśmiechnęłam się do małej.
- Tak, właśnie go zgubiłam - powiedziałam.
Dziewczynka spojrzała na mnie poważnie, a następnie podała mi medalion.
- Jest bardzo ładny - przyznała z uśmiechem. - Takich rzeczy nie powinno się gubić.
Założyłam naszyjnik na siebie. Kiedy poczułam go na szyi, ogarnęło mnie przyjemne ciepło.
- Wiem. Jest dla mnie bardzo ważny. Dziękuję za znalezienie - powiedziałam z wdzięcznym uśmiechem.
Dziewczynka wzruszyła ramionami i zanim się odwróciła, dodała poważnie:
- Uważaj na niego. Jest naprawdę cenny. - Zauważyłam tajemniczy błysk w jej oku.
Zaskoczona, miałam się odezwać, skąd ona to wie, ale dziewczynka zniknęła mi z widoku. Zmarszczyłam brwi, ujęłam w dłoń medalion i zamyślona udałam się z powrotem do restauracji, gdzie czekał na mnie Stiles.

Kiedy Ivy wróciła do stolika przyglądałem się jej badawczo.
- O co chodziło? – spytałem lekko zdziwiony.

Usiadłam delikatnie na swoim krześle i chwilę się zastanawiałam. Właściwie o co chodziło? powtórzyłam pytanie Stilesa w myśli. Po chwili podniosłam na niego zamyślony wzrok.
- O medalion - powiedziałam mało przytomnie. Kiedy chłopak zrobił jeszcze bardziej zdziwioną minę, odchrząknęłam i się poprawiłam: - Ta dziewczynka go znalazła i oddając mi, ostrzegła, bym na niego uważała, bo naszyjnik jest bardzo cenny, po czym zniknęła mi z oczu. - Spojrzałam na trzymany w dłoni medalion. - Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że nie mogę pojąć, skąd o tym wiedziała, skoro ja sama niewiele o nim wiem.
Przygryzłam wargę, przypatrując się z uwagą wisiorkowi, jakby miało mi to pomóc w znalezieniu odpowiedzi na wszystkie pytania, które krążyły mi w tej chwili po głowie.

Historia Ivy była trochę przerażająca. Dziwne, małe dziewczynki zawsze mnie przerażały. Starałem się jednak zachować spokój i myśleć jak normalni, inteligentni i opanowani ludzie.
- A nie widziałaś już wcześniej tej dziewczynki? – zapytałem Ivy.

Pokręciłam głową.
- Pierwszy raz ją widzę na oczy - odparłam.
Przecież nie miała prawa wiedzieć o nim całkowicie nic.
Ta sprawa robiła się coraz dziwniejsza. Najpierw odnalezienie podziemnej krypty w grobowcu dziadków, teraz to. Co jeszcze spotka mnie przez ten medalion?
Nagle zdałam sobie sprawę, że chłopak nie wie o wszystkim. Postanowiłam mu w tej sprawie zaufać.
Zerknęłam na Stilesa.
- Wiesz, jak go znalazłam? A właściwie, w jaki sposób go odkryłam? - Wskazałam na naszyjnik, trochę skrępowana. Nie byłam pewna, czy mi uwierzy. Przecież to wydawało się tak mało realne, że sama ledwie w to wierzyłam. Tyle, że w krypcie był dowód na potwierdzenie moich słów.

Patrzyłem na Ivy lekko zszokowany. Miałem wrażenie, że coś jest tu nie tak. Po jej słowach przysunąłem się w jej stronę.
- No opowiadaj. – powiedziałem zachęcając ją ręką.

Odetchnęłam głęboko, po czym zbliżyłam się do chłopaka.
- Odwiedzając niedawno grób moich dziadków przez przypadek odkryłam tajemne przejście. Schody zaprowadziły mnie do podziemnej krypty, na której środku znalazłam skrzynkę. Pasował do niej kluczyk, który babcia kazała mi zawsze przy sobie nosić. Po otwarciu zamka zauważyłam na dnie ten medalion i liścik, który mówił o tym, że naszyjnik będzie mnie ochraniał przed otaczającym złem. Nie wiem, co to dokładnie oznacza, ale od tamtej pory noszę go zawsze na sobie. Nikt oprócz mnie nie miał prawa się o tym dowiedzieć.
Spojrzałam z wyczekiwaniem na Stilesa. Na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie. Westchnęłam i spuściłam wzrok.
- Nie wierzysz mi - powiedziałam z żalem.
Przecież wygadywałam takie bzdury... Gdyby ta historia wydarzyłaby się komuś innemu, to pewnie sama bym nie uwierzyła.

To co właśnie wyznała mi Ivy było nieprawdopodobne. Zszokowało mnie. Kiedy jednak usłyszałem jak mówi, że jej nie wierze postanowiłem ją wesprzeć. Trudno było uwierzyć w jej historie ale postanowiłem spróbować, przecież do niedawna nie wierzyłem w wilkołaki i łowców a tu proszę teraz żyję sobie wśród nich.
- Wcale nie, wierzę. Czasami to co niemożliwe okazuje się prawdą. – powiedziałem do Ivy łapiąc ją za rękę.

Podniosłam na niego wzrok. Zależało mi na tym, by naprawdę mi wierzył. Przydały mi się słowa otuchy.
- Dziękuję - wyszeptałam.
Uśmiechnęłam się do niego delikatnie. Stiles poprawił mi humor. Widząc za jego plecami zbliżającego się kelnera, odetchnęłam.
- Może lepiej zostawmy już ten temat. I tak nic nie wymyślimy. Czas się zająć naszą randką. - Mrugnęłam do niego.

- Dobra. – odpowiedziałem Ivy i uśmiechnąłem się do niej.
Po chwili pojawił się kelner, kładąc przed nami pyszną hawajską pizze. Zaciągnąłem się łapiąc jej smakowity zapach.
- Smacznego. – powiedziałem do Ivy nakładając sobie kawałek.