Beta (Scallison AU)

To moje pierwsze ff TW-skie, więc proszę Was o wyrozumiałość. Postanowiłam się zmierzyć z trudniejszą materią niż ff do TVD.
Na razie tylko prolog, jeśli pomysł się Wam nie spodoba, nie będę kontynuować.

AU od 3x23, główny pairing - Scallison.


________________________________________________________


*


Komentarze: klik

*

Kilka godzin później Allison ocknęła się pośród bieli. Zamrugała, bo ostre światło raziło jej oczy i rozejrzała wokoło nieprzytomnym wzrokiem.
Szpital. No tak.
Po obu stronach łóżka na krzesłach spali jej tata i Scott. Scott chyba trzymał wcześniej jej dłoń, ale we śnie musiał ją puścić, bo jego ręka leżała bezwładnie na pościeli. Allison spojrzała na opatrunek na swoim przedramieniu. Po co tam był...? Nie czuła bólu... nie tam. Co innego pod żebrami, tam ból był dość mocny i tępo pulsował - ale nie tak silny, jak można by się było spodziewać po głębokiej ranie zadanej mieczem.
Dotknęła opatrunku pod żebrami i aż syknęła z bólu.
- C-co? - Scott obudził się z płytkiego snu. - Allison! - jęknął z ulgą. Ujął delikatnie jej rękę i ucałował palce.
- Hej - mruknęła, uśmiechając się mimo odczuwanego bólu. Dobrze było ujrzeć jego twarz. Dobrze było wciąż żyć.
Jej ojciec przebudził się, słysząc rozmowę. Nie powiedział nic, tylko po prostu mocno przytulił Allison. Dziewczyna poczuła na ramieniu jego łzy.
- Już w porządku, tato - zapewniła, oddając uścisk.
Chris Argent puścił ją i spojrzał na nią poważnie.
- To nie takie proste, Allison.
Zmarszczyła brwi i popatrzyła pytająco na ojca. On milczał jednak, więc przeniosła spojrzenie na Scotta, który był wyraźnie zakłopotany i zmartwiony.
- Panie Argent... - poprosił Chrisa. Ten - ku zdumieniu Allison - cmoknął ją w czubek głowy i zostawił samą ze Scottem.
- Co się dzieje, Scott? O co chodzi? - dopytywała nerwowo.
Mina jej ukochanego była żałosna. Wyglądał jak szczeniak, który pogryzł kanapę, a teraz boi się powrotu właściciela.
- Przepraszam - powiedział tylko.
- Za co przepraszasz? Scott...
- Za to - wskazał na opatrunek na jej przedramieniu. - Ale nie mogłem... nie umiałem się pogodzić... - unikał jej wzroku. - Nie było czasu, Allison, żeby spytać... musiałem to zrobić - szepnął. Nadal na nią nie patrzył.
Dziewczyna zmarszczyła czoło. Zaczęła kojarzyć pewne fakty. Zerwała opatrunek - ugryzienie było ledwo widoczne, niemal zagojone.
- Ty... ty... ty mnie... - nie potrafiła dokończyć zdania. Nie umiała się bowiem pogodzić z jedynym nasuwającym się wnioskiem.
- Przejdziesz przez to - zapewnił. - Pomogę ci. To nie jest takie złe, lepsze od... od śmierci. Allison, spójrz na mnie - poprosił, bo teraz to ona unikała jego wzroku. Delikatnie ujął ją pod brodę i spojrzał jej w oczy. Lśniły w nich łzy.
- Nie mogę, Scott... - szepnęła łamiącym się głosem. - Mamy kodeks...
- Nie. Allison, nie. Ja...
- Co? Zabronisz mi? Użyjesz swoich mocy alfy? - skrzywiła się.
- Nie. Proszę cię - pocałował ją delikatnie w usta, ona jednak nie oddała pocałunku.
- Zostaw mnie - powiedziała cicho. W jej głosie nie było niechęci, jedynie prośba. - I zawołaj mojego ojca.
McCall, z uczuciem całkowitej klęski, puścił Allison i posłusznie wyszedł z pomieszczenia. Dał znak czekającemu na korytarzu Argentowi. Mężczyzna, mijając Scotta, poklepał go współczująco po plecach, zgadując, jaka była reakcja Allison.
Młody wilkołak opadł na twarde krzesełko, na którym spała zwinięta w kłębek Lydia.
Allison go nienawidzi...
Westchnął ciężko i ukrył twarz w dłoniach. Przecież nie mógł pozwolić jej umrzeć...

*