Igrzyska śmierci

Ogólnie w Kosogłosie aż mnie dreszcze przechodziły w niektórych momentach. Z wieloma rzeczami się nie pogodziłam, jak np. ze śmiercią Brogga, Rue, a przede wszystkim Cinny i Finnicka. DLACZEGO? hahah. Prim, nie wiedzieć czemu, nie była dla mnie aż taka ważna, mimo, że przecież wytrwałość Katniss brała się właśnie z jej powodu. Przy pierwszych dwóch seriach byłam za Katniss i Gale'm, ale w trzeciej jednak wolałam ją z Peet'ą (chociaż nie mogłam znieść jego imienia. PITA, SERIO?). Mimo to pod koniec trochę wyszło na to, że Gale, mimo całej swojej przyjaźni a nawet miłości [!] do Katniss, zostawił ją samą dla "dobrej roboty". Tak damo jak jej matka - rozumiem, było jej ciężko, straciła męża i córkę, ale mimo wszystko miała też drugą która przeszła chyba najwięcej z nich, a zostawiła ją.. Cieszyłam się, że na końcu Kotna i Peeta byli razem ale jednocześnie byłam zła na Kapitol i Rebeliantów, że tak zniszczyli im psychikę. Ogólnie przez wszystkie części, ale najbardziej w trzeciej patrzymy i uświadamiamy sobie, że nie ma tej "lepszej" strony. Władze obydwu wykorzystują ludzi jako pionki, nie przejmują się nimi. Patrzymy, jak inni, a przede wszystkim Katniss zostaje wykorzystywana, jak inni niszczą ją od środka, a po wszystkim wyrzucają niczym niepotrzebnego śmiecia. Dlatego cieszyłam się ze śmierci Coin oraz Snowa. Nawet najlepsza postać, którą jest dla mnie Haymitch (ohah, jego ironiczne poczucie humoru, inteligencja, spryt! i dodatkowo młody hejmicz - BÓG SEKSU niczym Finnick!) złamali (chociaż, on w sumie był złamany już o wiele wcześniej).
Seria nie kończy się szczęśliwie, mimo odzyskania wolności w dystryktach. Koniec jest moim zdaniem bardzo smutny ale taki no, życiowy. Nie ma jednego, wielkiego Happy End'u, fajerwerek i confetti. W sumie, po jej przeczytaniu, czuję się trochę dziwnie (ale to już moja wina, to ja tak przeżywam książki jak nie wiadomo co). No, pewnie jakbym miała uczucia, to bym się poryczała.