Dom Martin

- Stiles. Stiles? Jaki Stiles? - zapytałam lekceważąco i uniosłam szklankę do ust. Nagle skojarzyłam i szybkim ruchem cofnęłam rękę i odwróciłam się w jej stronę z niedowierzaniem. - Stiles Stilinski? Kolega z klasy Lydii?
Widząc moją minę, Ivy niepewnie pokiwała głową.
Uniosłam wysoko brwi. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Czemu Ivy spotykała się z jakimś małolatem-nerdem? Przecież mogłaby mieć każdego. Czemu akurat wybrała jego? Nagle zrozumiałam i spojrzałam na nią przebiegle.

- Chcesz zrobić na złość Lydii, tak? Niegrzecznie. - Pokręciłam głową z uśmieszkiem. - Takie zagranie jest naprawdę odważne. Ale wiesz, że przez to możesz też zranić biednego chłopaka. Już jest mi go żal. - Spojrzałam na nią mrużąc oczy. - A już się obawiałam, że zaprzestałaś gierek. Jednak wyjazd nic cię nie zmienił.

Spojrzałam na nią z wyrzutem.
- Owszem, kiedyś lubiłam czasem prowokować sytuacje, ale przecież zaprzestałam to robić od czasu, kiedy... - urwałam, wstrzymując oddech.

Przed oczami stanęła mi scena sprzed dwóch lat. Głęboko ukryte i zatarte wspomnienia teraz rozdrapały stare rany.
Zadrżałam. Nie chciałam o tym pamiętać. Musiałam zmienić temat. Przełknęłam ślinę.
- Przecież wiesz, że nigdy nie postąpiłabym w ten sposób, by zabawić się czyimiś uczuciami tylko dla mojego własnego widzimisię. Poza tym... tym razem jest zupełnie inaczej. Naprawdę polubiłam Stilesa i nie chciałabym go nigdy zranić.

Widząc jej zbolałą minę, nagle coś ścisnęło mnie w gardle. Ja również przypomniałam sobie o wydarzeniach, z powodu których Ivy postanowiła opuścić Beacon Hills. Doskonale pamiętałam wydarzenia z tamtej nocy i wiedziałam, co wtedy przeżywała.
Chcąc dodać przyjaciółce otuchy, pochyliłam się w jej kierunku i złapałam ją za rękę.
- Przepraszam. Wierzę ci. Cieszę się, że jesteś szczęśliwa. Zwyczajnie nie spodziewałam się, że tak szybko ulokujesz w kimś swoje uczucia. Bo co, jeśli próbujesz wypełnić sobie pustkę w pierwszym lepszym chłopaku, którego spotkałaś po powrocie?

Pokręciłam głową.
- Nie wydaje mi się - powiedziałam zdeterminowana. - Mówię, że tym razem to co innego. A jeśli tak mówię, to tak jest. - dodałam z naciskiem, po czym westchnęłam i złagodniałam. - Zapomniałam już jak twój sceptycyzm potrafi na mnie działać.
Wiedziałam, że Bee chciała dla mnie jak najlepiej, ale zawsze podchodziła do wszystkiego z uprzedzeniem.
- Może lepiej zejdźmy już ze mnie, a porozmawiajmy o twoich wakacjach? - Uniosłam znacząco brew i przekręciłam się w jej stronę, podpierając łokieć o oparcie kanapy. - Opowiedz mi wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. - Uśmiechnęłam się do niej ożywiona.