Dom Martin

Siedziałam w swoim pokoju i z uwagą czytałam książkę. Było piątkowe popołudnie i miałam chwilę wolnego czasu, który postanowiłam poświęcić na relaks.
Właśnie czytałam o pierwszej rozmowie głównych bohaterów, gdy nagle do moich uszu dobiegł dźwięk dzwonka od drzwi wejściowych.

Zaparkowałam na podjeździe i lekko poddenerwowana dotarłam do drzwi.
Już dawno nie widziałam się z moją przyjaciółką. Odkąd wyjechała z miasta, nasz kontakt znacznie się zmniejszył. Dlatego to było powodem mojego niepokoju. Gdzieś w głębi siebie bałam się, że już nie będzie tak jak dawniej.
Przygryzłam wargę i zadzwoniłam do drzwi.

W domu zostałam sama, więc to mnie przypadało przywitać gościa. Odłożyłam książkę na półkę. Słysząc natarczywy dzwonek zastanawiałam się, komu się tak spieszy?
- Już otwieram! - krzyknęłam.
Zbiegłam po schodach na dół i pociągnęłam za klamkę.

Nagle drzwi przede mną zamaszyście się otworzyły i ujrzałam w nich dość wysoką, szczupłą brunetkę. Patrzyła na mnie zaskoczona, nie wiedząc, co powiedzieć.
Byłam rozbawiona tym widokiem, jednak nie okazałam tego. Uniosłam natomiast brwi.
- Nie przywitasz się ze swoją starą kumpelą? - powiedziałam z oburzeniem, lecz na ustach igrał mi złośliwy uśmieszek.

Tak się cieszyłam, że wreszcie ją zobaczyłam.

Przede mną stała piękna blondynka, przyglądająca mi się z oburzeniem, jednak jej oczy zdradzały prawdziwy stan. Dokładnie taki, w jakim teraz byłam.
Kiedy wyszłam z pierwszego szoku, pisnęłam z radości.

- Bee! Witaj, kochana! - Rzuciłam się w jej ramiona.
Nagle powróciły do mnie wszystkie związane z moją przyjaciółką wspomnienia. Dopiero, kiedy ją zobaczyłam, odkryłam, jak bardzo za nią tęskniłam.
- Co ty tutaj robisz? - zapytałam bezwiednie.

- Stoję, nie widać? - odpowiedziałam jej ze śmiechem.
Kiedy się od siebie odsunęłyśmy, obdarzyłam ją przyjaznym uśmiechem.
- Dopiero wróciłam z Włoch. Kiedy tylko matka powiedziała mi, że wróciłaś, nie mogłam nie wpaść się przywitać.

Zmarszczyłam brwi.
- Czemu wyjechałaś do Włoch? Czyżby nasze małe cudowne miasteczko znudziło ci się do tego stopnia, że postanowiłaś poszukać wrażeń gdzie indziej? - zapytałam ze śmiechem, wskazując ręką, by weszła do środka.

Wzruszyłam ramionami i poszłam za Ivy do położonego obok hallu salonu.
- Zrobiłam sobie miesięczny urlop od szkoły. Postanowiłam poświęcić go na pełnej relaksacji - powiedziałam beztrosko, rozglądając się po pomieszczeniu. Nic się tutaj nie zmieniło.
Oparłam się o framugę, patrząc, jak ciemnowłosa dziewczyna podąża w kierunku barku. Usłyszałam prychnięcie zrozumienia. Uśmiechnęłam się.
- Kiedy wróciłaś? - zapytałam zaciekawiona.

Podeszłam do barku z alkoholami i do dwóch szklaneczek nalałam whiskey taty.
Słysząc wzmiankę o relaksacji, prychnęłam. Dobrze wiedziałam, co ona miała na myśli. Z pewnością podczas pobytu we Włoszech nie tylko zajmowała się podziwianiem pięknych krajobrazów.
Gdy Bee zadała pytanie, odwróciłam się z uśmiechem:
- Niedawno. Tydzień temu. - Nie mogłam uwierzyć, że dopiero tyle czasu minęło, odkąd wróciłam do miasta. Wydawało mi się, że minął już dobry miesiąc.
Podeszłam do przyjaciółki ze szklaneczkami w ręku.

Kiedy spojrzała na mnie pytającym wzrokiem, odpowiedziałam z przebiegłym uśmiechem:
- Musimy opić nasz powrót. Za spotkanie - Wzniosłam toast.
To miało również znaczenie przenośne. Mówiąc to, miałam na myśli nie tylko powrót do Beacon Hills, ale też powrót do naszej relacji.

Uniosłam szklaneczkę z alkoholem.
- Za nas - odparłam, po czym upiłam łyka i rozsiadłam się wygodnie na kremowej kanapie.
Poklepałam miejsce obok.
- A teraz siadaj i opowiadaj. Nie mogę się doczekać pełnej relacji z twojego wyjazdu - powiedziałam zaciekawiona.

Przechyliłam szklankę z whiskey, a następnie ciężko opadłam na kanapę.
- Nie ma co tu opowiadać - odparłam, wzdychając.

- Internat był okropny. Ludzie ciągle imprezowali, współlokatorka na całe dnie gdzieś przepadała bez słowa. Brakowało kogoś do rozmowy.
Patrzyłam przed siebie, powracając wspomnieniami do miasta, w którym do niedawna przebywałam. Nie należałam do osób, które za wszelką cenę chciały się zabawić. Nie tak, jak Beatrice. Dlatego niesamowicie się tam nudziłam. Jedyną osobą, która jakoś podtrzymywała mnie na duchu i lubiłam z nią spędzać czas, był jasnowłosy chłopak o nieskazitelnie białym uśmiechu i połyskliwych szarych oczach. Mimowolnie na moją twarz wstąpił uśmiech. Tak, Paul w tamtym okresie był znakomitym przyjacielem.

Mimo tego, co powiedziała właśnie o internacie, zauważyłam na jej twarzy rozmarzony uśmiech.
Poruszyłam się nagle z zainteresowaniem.
- Jak on ma na imię? - zapytałam Ivy dociekliwie.

Spojrzałam na nią zaskoczona.
- Ale kto? O czym ty mówisz? - Zmarszczyłam brwi.
Zapomniałam już, jaką ona jest bystrą przyjaciółką. Trudno było przed nią coś ukryć.
Kiedy Bee spojrzała na mnie znacząco, westchnęłam.

- To już jest nieważne, nie ma o czym mówić. Ten rozdział należy do przeszłości.
Naprawdę tak było. Niczego nie żałowałam.
Po tych słowach uśmiechnęłam się beztrosko.
- Cieszę się, że już wróciłam. Brakowało mi tego miasteczka. Tych wszystkich wspaniałych wspomnień, znajomych miejsc, ludzi - powiedziałam rozmarzonym głosem.

Patrzyłam na nią powątpiewająco. Postanowiłam jednak nie ciągnąć dalej tematu.
Pociągnęłam łyka ze szklaneczki. Kiedy usłyszałam w jej głosie sentyment, a zwłaszcza z naciskiem na ostatnie słowo, prychnęłam.
- Chyba nie powiesz mi, że tak bardzo stęskniłaś się za Lydią? - powiedziałam do niej, przyglądając jej się badawczo.

Wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem.
- Mogę cię zapewnić, że akurat w tej chwili o niej nie myślałam - rzekłam rozbawiona, po czym upiłam łyk whiskey.
Kątem oka dostrzegłam zaintrygowany wzrok Bee.
Trunek smakował wyśmienicie. Przez moment delektowałam się jego smakiem w ustach, przedłużając tym czas na namysł nad odpowiedzią.
W końcu przechyliłam głowę, marszcząc brwi.
- Mm... chodziło mi bardziej o innego typu relacje, niż rodzinne - powiedziałam tajemniczo, a w kącikach ust zadrgał lekki uśmieszek.

Cytat :

*Leżałam u siebie na łóżku i kończyłam czytać książkę. Kiedy pochłonęłam ostatnią stronę, zamknęłam tom i opadłam na pościel. Przez chwilę wpatrywałam się w sufit, rozmyślając o zakończeniu. Dwójka głównych bohaterów na zawsze razem. Jakie to romantyczne. Przymknęłam oczy i uśmiechnęłam się rozmarzona, pogrążając się w marzeniach.
Gdy uświadomiłam sobie, że potrzebuję towarzystwa, sięgnęłam po telefon leżący na stoliku nocnym i nadal leżąc na plecach wykręciłam numer.
Kiedy usłyszałam w słuchawce znajomy głos, od razu poczułam się radośniejsza.
- Heloł, stranger - powiedziałam, mrucząc, a na moich ustach zagrał uśmiech. Te słowa przypomniały mi słowa pewnej piosenki, które wypowiedziałam na głos: - Już minął jakiś czas, odkąd widziałam twoją twarz jaśniejącą tym uroczym uśmiechem. Było wiele deszczu, odkąd odszedłeś i dzwonię tylko, by powiedzieć, że tęsknię za słońcem, które świeci, kiedy jesteś w pobliżu*.

From The Rooftop - Hello Stranger

Spojrzałam na nią ożywiona.

- Co? - Uniosłam brwi do góry w geście zdziwienia. - Spotkałaś kogoś tutaj? - Upiłam kolejny łyk whiskey, czujnie obserwując Ivy.

Na myśl o niewysokim, szczupłym chłopaku o brązowym spojrzeniu i promiennym uśmiechu, na mojej twarzy również zawitał uśmiech.
Przechyliłam głowę.
- Można tak powiedzieć - odpowiedziałam.
Przypomniałam sobie, jak wyglądało nasze pierwsze spotkanie. Pamiętałam, że przez przypadek zraniłam go wspominając coś o Lydii, ale późniejsza rozmowa w rezerwacie i niespodziewany zwrot akcji były niesamowitym przeżyciem.
Uśmiechnęłam się do własnych myśli. Zerknęłam na Beatrice, która przyglądała mi się z uwagą i przyszła mi na myśl pewna rada: jeśli chcesz utrzymać mężczyznę blisko, to nie rozmawiaj o nim zbyt wiele ze swoimi przyjaciółkami.
Prychnęłam. Cóż za mądry człowiek z tego sprzedawcy sklepowego tuż za rogiem mojego byłego internatu.

Zmrużyłam oczy. Czułam, że nie mówiła mi wszystkiego.
- Po tych twoich maślanych oczach wnioskuję, że jest zabójczo przystojny. Nowy, czy miejscowy?

Widząc na twarzy przyjaciółki niepewność, przechyliłam głowę i powiedziałam łagodnie:
- No, dalej. Mnie możesz wszystko powiedzieć. - Uśmiechnęłam się przyjaźnie. Naprawdę chciałam, by mi nadal ufała. W końcu jeszcze tak niedawno byłyśmy przyjaciółkami i mówiłyśmy sobie prawie wszystko.

Westchnęłam. Właściwie, czemu byłam niepewna? Przecież to była moja przyjaciółka, której mimo wszystko zawsze ufałam.

- Miejscowy - odparłam z uśmiechem. - Jest wspaniały; inteligentny, zabawny, uroczy, potrafi mnie rozbawić. Przy nim czuję się wyjątkowo.
Oparłam głowę o oparcie kanapy i rozmarzyłam się. Tak czułam naprawdę. Stiles rzeczywiście był jedyny w swoim rodzaju.

Cytat :

Oplotłam kosmyk włosów wokół palca.
- Naprawdę, nie widziałam cię już jakiś czas, a wiedz, że te krótkie przerwy w szkole nie są w stanie mnie zadowolić. Stęskniłam się za tobą - szepnęłam szczerze.
Przygryzłam wargę. Brakowało mi go. Jego zapachu, uśmiechu. I miałam teraz ogromną ochotę się do niego przytulić.
- Co powiesz na spędzenie trochę wolnego czasu razem? - zawahałam się. - Chyba, że jesteś zajęty. Ale postaram się być grzeczna. - Na moich ustach pojawił się lekki uśmieszek.

Obserwując jej dziwne zachowanie zdałam sobie sprawę, że Ivy naprawdę darzyła kogoś uczuciem. Ale miejscowy? Przecież nikt w tej mieścinie nie wydawał mi się godny uwagi. Tymczasem ona była kimś totalnie zauroczona.
- Kto to? - Uniosłam brwi. - Znam go?

Cytat :

Zaśmiałam się.
- W porządku. To do zobaczenia.
Rozłączyłam się i rzuciłam telefon na pościel.
Czułam się dziwnie podekscytowana. Już nie mogłam się doczekać tego spotkania.

Wzruszyłam ramionami, po czym dolałam sobie i Bee whiskey do pustych już szklanek.

- Pewnie z widzenia. - Upiłam łyka trunku. - To Stiles. - Uśmiechnęłam się w jej stronę.