Accursed & History of creation

Po otwarciu oczu ujrzałam śnieżno-biały sufit. Ten sam sufit, na który patrzę odkąd sięgam pamięcią.
- znowu to samo…- wyszeptałam. Wyglądało to tak jak w przypadku kilku ostatnich nocy. Mianowicie nieprzyjemny koszmar, po którym byłam bardziej zmęczona niżeli wypoczęta. Poderwałam się z łóżka i natychmiast tego pożałowałam. Ból głowy, który odczuwam we śnie, teraz towarzyszy mi na jawie. Czuje się jakby miliony igieł wbijały mi się w głowę, a następnie ktoś zanurzał mi ją w soku z cytryny. Na szczęście po krótkiej chwili ból ustał. Chciała bym powiedzieć o tym wszystkim matce, ale boje się że uzna mnie za kompletną wariatkę i wsadzi do jakiegoś psychiatryka czy coś w tym stylu. Tak czy inaczej nie uda mi się już zmrużyć oka, więc nie pozostaje mi nic innego jak wyprostować stawy, wcisnąć się w pomięte jeansy, rozczesać włosy i zaparzyć kubek czarnej kawy.
W drodze po schodach jak zwykle musiałam zahaczyć o balustradę. Zawszę mówiłam, że powinniśmy zamienić je na drabinę, co zaoszczędziło by sporo miejsca,a ja miała bym wreszcie swój zakątek do ćwiczeń na gitarze i bębnach. Nigdy nie byłam zbyt komercyjna. Raz w szóstej klasie zapłaciłam koledze sprzedającemu gumy do żucia dziesięć dolarów, ponieważ nie chciało mi się iść do szkolnego sklepiku na drugim końcu korytarza. Dziś jednak nie mogę pozwolić sobie na taką rozrzutność. Wszystko co dostaję ledwo starcza na leki na astmę oraz inne niezbędne wydatki jak książki bez których nie wyobrażam sobie funkcjonować...

W kuchni jak zwykle panuje nienaganny porządek. Nie wiem jak mama potrafi uporać się z z tym wszystkim. Haruje w pracy po dziesięć godzin dziennie, a następnie zajmuje się moimi braćmi co jest pracą na pełny etat. Na szczęście bachory te jeszcze śpią. W sumie jakoś nie śpieszy im się z wczesnym wstawaniem. Jeśli dobrze pójdzie uda mi się opuścić dom, zanim nadejdzie ten kataklizm i wszystko w kuchni zostanie obrócone o 360 stopni. Nastawiam ekspres do kawy, chwytam w ręce dwie wczorajsze bułki i wyjmuje z lodówki masło, 2 plastry szynki oraz pomidora. Złożenie składników do kupy i posmarowanie bułek zajmuje mi mniej niż minute. Od razu przechodzę do konsumowania. Ustawiając się wygodnie na krześle, biorę pierwszego gryza i patrząc się na wschód słońca przez okno, rozmyślam o minionej nocy. Każdy z moich ostatnich koszmarów był niemalże identyczny, jednak w każdym z nich z tarapatów wyciągała mnie inna postać. Nie kojarzę ich ani ze szkoły, ani z podwórka. Mam jednak w głowie obraz blondyna, który przyśnił mi się dzisiaj. Jego wyraz twarzy różnił się znacznie od innych sennych herosów. Czułam się przy nim bezpieczna. Jego oczy chociaż poważne, emanowały troską i współczuciem. W przeciwieństwie na przykład do krótkowłosej brunetki, która odwiedziła mnie dwie noce temu. Dawała mi to do zrozumienia że pomaga mi niechętnie. Wyglądało to wręcz jakby ktoś kazał jej to zrobić wbrew jej woli.
Z transu zbudził mnie ekspres, który informował że kawa jest już gotowa. Nie zastanawiając się dłużej wzięłam mój ulubiony kubek z Harrego Poterra i nalałam czarny wywar prawie do pełna. Przy okazji trochę wylałam. Pomyślałam wówczas że na stole o jaskrawoczerwonej barwie wygląda zupełnie jak krew. Starłam strugi plamy jak najszybciej i wzięłam się za powolne sączenie kofeinowej mikstury.
Gdy skończyłam, nie zostało mi zbyt dużo czasu. Tak więc skoczyłam jeszcze na górę po wisiorek od babci, który leżał w tym samym miejscu, w którym go zostawiłam wczoraj - na stoliku nocnym obok łózka. Pokój odkąd wstałam zdążył już zapełnić się porannym światłem. Bardzo podoba mi sie jego wystrój, zwłaszcza kolorystyka. Ściany są w odcieniu beżu, łóżko z baldachimem turkusowo-białe, a długie zasłony na oknach w paski o różnych odcieniach niebieskiego są upięte w białe kwiatowe klamry. Na podłodze znajduje się mój ulubiony lawendowy włochaty dywan. Niektórzy mogą mówić, że ten pokój nie jest odpowiedni dla dziewczyny w moim wieku, ale ja go bardzo lubię. Jest to moje osobiste sanktuarium i jedyne miejsce, w którym mogę się wyciszyć i odciąć od reszty świata. Po zapięciu biżuterii na szyi, zarzuceniu na siebie torby, włożeniu słuchawek do uszu i wybraniu utworu Stepping Razor na iPodzie ruszam do wyjścia.

W drodze do szkoły obserwowałam domy sąsiadów i ich rutynowe podejście do życia. Jak co dzień pan Wilson z naprzeciwka majstruje coś w garażu, a stara pani Green pieli ogród. Na skrzyżowaniu napotykam największe plotkary naszego osiedla - panie Mary i Susan Hughes, oraz panią Therese Salem. Czy te kobiety nie mają własnego życia? Równie dobrze mogły by służyć jako sąsiedzki monitoring. Stań jedną nogą na ich trawniku, a  w mgnieniu oka cała ulica będzie mówić jaka to jesteś zła i okrutna. Niechętnie witam je sztucznym "dzień dobry" oraz jak najszybciej mijam ich lodowate spojrzenia. Czuje się jakby czekały na choć jeden błąd z mojej strony.

Idę tak jeszcze jakiś czas, rozmyślając o tym jak minie dzisiejszy dzień, co dostanę ze sprawdzianu z matmy, co mama ugotuje dzisiaj na obiad. Po chwili jednak słyszę że ktoś skanduje moje imię. Tak to Lukas Brown, moje zbawienie podczas kartkówek, oraz najlepszy przyjaciel od piątej klasy podstawówki. Jego rodzice się rozwiedli, a ten zamieszkał razem z mamą jakąś przecznicę dalej ode mnie. Tak jak ja nie jest on zbytnio lubiany w szkole. Nie dla tego że jest gejem, ale dlatego że nie należy do grupy mięśniaków, których pocieszeniem jest to że z ostatniego sprawdzianu dostali dwóje. Nie uważałam że był to dostateczny powód ich negatywnego nastawienia do jego postaci. Mi samej też nauka nie przychodzi łatwo, ale przynajmniej staram się jak mogę. Widocznie mam trochę większe ambicje. Tak czy siak, powiecie pewnie że dobrana z nas para - homoseksualny kujon i nawiedzona fanka fantastyki. Nie jest on jednak największą czarną owcą. Jest on ulubieńcem niektórych dziewczyn z klasy. Nie rozumiałam jak on może słuchać tej nieustannej bablaniny o kosmetykach i ciuchach, ale w sumie sam zna się na modzie i całkiem dobrze się ubiera w przeciwieństwie do większości chłopaków w naszej szkole. Po za tym Lukas jest całkiem ładny, więc trudno się dziwić, że jego jasna czupryna oraz głębokie piwne oczy przyciągają do niego takie grono adoratorek. Gdyby tylko miał inne preferencje. Mogę też się mylić. Może latają tak koło niego bo myślą że uda im się go nawrócić? Szczerze w to wątpię...

- Cami!- słyszę coraz wyraźniej.

- Hej, Browi- Bo tak go nazywałam.- Co tam? - rzuciłam krótko i z lekkim uśmiechem na twarzy wyściskałam go na przywitanie. Lubiłam jego ciepły uścisk.

- Jak co dzień, a u ciebie?

- Przecież wiesz.

- Dalej dręczą cie te koszmary? Powinnaś iść do jakiegoś lekarza

- Może porozmawiamy o twojej wysypce na...

- Lepiej ruszajmy...

Jak łatwo zauważyć mamy z Browim wspólny język. Rozumiemy się praktycznie bez słow. Wie on kiedy mnie pocieszyć, a kiedy trzymać się ode mnie najdalej jak tylko możliwe. Myślę że trudno jest być na niego złą czy obrażoną. Jest on bardzo sympatyczny, troskliwy, opiekuńczy, odpowiedzialny. Ma także wspaniałe poczucie humoru. Niestety tak samo jak ja jest on niedoświadczony w sprawach sercowych, więc te tematy poruszam raczej niechętnie, a jeśli już to raczej z mamą lub Beth.
Całą drogę do szkoły rozmawialiśmy o matematyce. W zasadzie to on mówił, a ja rozmyślałam po raz kolejny o moich koszmarach.
Zastanawiałam się skąd w moim śnie wziął się naszyjnik od babci, kiedy go poprawiałam. Patrząc na sygnalizacje świetlną na drodze, myślałam o o tych wszystkich przerażających oczach. Co jeśli wszystko to ma jakiś większy sen?. Nie wierzyłam w prawdzie w przesądy, ani nic takiego, ale to było bardzo niepokojące.

- Cami...!

W mojej głowie narastało coraz więcej pytań , ale kiedy przypomniałam sobie o pełzającym monstrum, muszę przyznać że miałam dziwną chęć na galaretkę. Teraz jednak na samą myśl zbiera mi się na wymioty.

- Zobacz Ian Sheffield bez koszulki!- Krzyknął Lukas, dając mi do zrozumienia że go nie słucham.

- Nie ładnie to tak!- rzucił i przybrał naburmuszoną minę.

- Przepraszam, po prostu stresuję się tym sprawdzianem.

- Tak jasne. Lepiej spójrz za siebie. Ten chłopak nas śledzi od dłuższego czasu.

Faktycznie chłopak w czarnej bluzie z kapturem wyglądał dośc przekonująco.
- Chyba masz racje, znasz go?

- Nie przypominam sobie.

Po kilku minutach zauważyłam że przyśpieszył. Zrobiliśmy to samo, przyśpieszaliśmy aż z powolnego spacerku, rozpoczęliśmy bieg. Nie było to dla mnie tak proste jakby się mogło zdawać. Od razu dostałam zadyszki, a możliwość nawrotu astmy nie pomagała by mi zbytnio w tym momencie. Nie wiem nawet kiedy znaleźliśmy się na przeciwko szkoły. Gdy się obejrzałam tajemnicza postać była tuż za nami. Nagle drogę zajechał nam czarny samochód, a w przyciemnionej szybie można było dostrzec dwa złoto-zielone światełka, które przypominały oczy ze snu. Lukas popatrzył na mnie ze zmieszanym wyrazem twarzy.
Czułam że moje tętno nagle przyśpieszyło, a serce wali jak szalone.

- To niemożliwe - powiedziałam zdyszanym głosem.

Szyba powoli zaczynała się opuszczać.

- Na ziemię - usłyszeliśmy za naszymi plecami i bez chwili namysłu opadliśmy na ziemie. Drzwi od auta wystrzeliły z dużą prędkością w górę przelatując nad naszymi głowami. Następnie usłyszałam strzał. Pamiętam jak raz z mamą poszłyśmy do kina na  nowy film akcji w 3D. Byłam wtedy zachwycona jego wykonaniem, ale najbardziej efektami specjalnymi. Eksplozje i ogień na ekranie jednak nie równa się z czymś takim, a zwłaszcza w prawdziwym świcie. Usiłowałam podnieść się, aby określić naszą sytuacje, ale mięśnie odmówiły mi posłuszeństwa. Mogłam tylko zerknąć od czasu do czasu na leżącego obok niego przyjaciela. Był przerażony tak samo jak ja. Ujrzałam że kawałek szkła z szyby samochody rozciął mu policzek. Krwawienie było dość obfite. Patrzyłam bezsilnie jak krew sączy się na chodnik, aż zobaczył łzę spływającą mu po policzku. Przemogłam się i spojrzałam w górę. Nade mną stał mężczyzna o muskularnej posturze. W ramie miał wbite coś co przypominało nabój z srebrnym grotem. Wyjął je natychmiast z groźnym wyrazem twarzy. Miałam wrażenie że jest wściekły.  Spojrzał na mnie, a z ust wyłoniły się dwa ostre kły. Oczy przybrały złoto-zielony odcień. Patrzyłam jak bierze wdech. Zaryczał tak że po całym ciele przeszły mnie dreszcze. Nie sądziłam że człowiek potrafi wydać z siebie takie dźwięki. Brzmiało jak gdyby skrzyżowanie niedźwiedzia i wilka. Myślałam że to już koniec. Reka mężczyzny cała porośnięta sierścią, z wielkimi ostrymi pazurami zbliżała się do nas nieubłaganie. Była to ta sama ręka, która należała do postaci z cienia z  ubiegłej nocy. Nic już nie może nam pomóc...

Często spacerując przez las zatrzymuje się przed największym drzewem, zerkam ukradkiem na jego szczyt, a następnie siadam oparta o konar i nasłuchuje. Słyszę przelatujące ptaki, łamiące się gałęzie pod ciężarem małych zwierzątek, szum wody płynącego strumyka. Dostrzegam wówczas całą te harmonie w jakiej żyją zwierzęta i rośliny. Doświadczenie te jest ukojeniem dla duszy. Niestety szybko wracam do rzeczywistości, kiedy bestia łapie mnie za ramię i dźwiga z chodnika. Krzyczę, wiercę się i bombarduje klatkę piersiową napastnika z całych sił, ale moje staranie nie dają żadnych rezultatów. Browi słysząc moją histerie próbuje podnieść się z podłoża, ale mężczyzna kopie go z taką siłą że ten przelatuje na drugą stronę ulicy. Zdaje mi się że stracił przytomność. Zaczynam w tym momencie krzyczeć jeszcze mocniej, a strumień łez samoczynnie spływa po moich policzkach. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to że nie ma nikogo w pobliżu. Przecież jest ranek, środek tygodnia!. Gdzie się wszyscy podziali? Nikt nie słyszał tych wszystkich huków? Może jednak słyszał i wezwał policje?
Niespodziewanie w oddali słychać dźwięk zbliżających się motocykli. Zauważam także dziwne zmieszanie na twarzy mężczyzny.
Z samochodu za nami wysiada szatynka, młoda kobieta około dwudziestu pięciu lat.
- Pakuj ją do samochodu, szybko! - Krzyczy.
Nie czekając na dalsze instrukcje, mężczyzna eskortuje mnie na tylne siedzenie samochodu, a sam idzie na miejsce kierowcy pozbawione drzwi. Po kilku sekundach w powietrzu rozlega się dźwięk broni palnej. Chłopak w kapturze strzela do nas z drugiej strony ulicy. Wygląda na to że próbuje trafić w opony. Teraz jak o tym myślę, to może to nie on był ten zły? Niestety nie udaje mu się przebić żadnej z nich i już chwile później auto rusza z ogromną szybkością, a w powietrzu słychać pisk opon.
Próbowałam protestować raz jeszcze.
- Zatrzymajcie się! - Krzyczałam ze łzami w oczach. Kobieta, odwróciła się do mnie i trzymając mnie za głowę, dociskała mi do ust chustkę nasączoną jakąś substancją. Tak jak myślałam, to był chloroform. Nie mogłam oderwać jej rąk od mojej twarzy. Kobieta dysponowała ogromną siłą, a ja powoli traciłam kontakt z otoczeniem, ciało odmawiało mi posłuszeństwa i stało się bardzo ciężkie, w ostatniej chwili usłyszałam, że na masce ktoś wylądował. Ostatnie co pamiętam to przerażenie w oczach kobiety i słowa skierowane do mężczyzny - Będą kłopoty Sawyer.
Obudziłam się i zrozumiałam, że z każdej strony towarzyszy mi ciemność. Sufit znajdował się z 2 metry od ziemi. Nigdzie nie było śladu okien. Przypuszczam że była to jakaś piwnica. Podniosłam się i od razu tego pożałowałam. Ból przeszył całe moje ciało. Nie był on zwykły, ale wręcz paraliżujący. Nie mogłam jednak się teraz poddać, więc rozejrzałam się niechętnie i zauważyłam że z lewej strony pali się jakieś światło dochodzące z pod drzwi. Nie zastanawiając się dłużej skierowałam się w jego stronę, trzymając się ciągle za obolałą głowę. Po chwili namysłu postanowiłam je otworzyć, a to co zobaczyłam przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Byłam w szkole.
I oto one - Phoenix High School - miejsce obłudnej nadziei, oraz więzienie dla większości nastolatków. Nie mogłam jednak znaleźć sensownego wyjaśnienia, jak do cholery się tu znalazłam. A co najważniejsze - Dlaczego? - Na korytarzu nie było widać żywego ducha, więc zapewne trwały lekcje. Raptownie ruszyłam w kierunku głównego holu mijając po drodze pana Rogera, który był zajęty sprzątaniem śmieci na korytarzach. Zdziwiłam się że wszystko tu przepływa tak... zwyczajnie. Czy to jest możliwe że to wszystko mi się przyśniło? Ale skąd na miłość boską znalazła bym się w szkolę, na dodatek śpiąca w piwnicy. Po drugie głowa nie boli mnie bez powodu.
Mijam własnie klasę, na której jak sądzę miałam się znaleźć, aż tu nagle na korytarzu rozlega się dzwonek. Wydaje on z siebie nienaturalnie głośne dźwięki. Czuje że bębenki w moich uszach zaraz eksplodują. Łapie się instynktownie za uszy, aby choć trochę ulżyć sobie w cierpieniu i odliczam- Jeden, dwa, trzy... siedem, osiem - koszmar nareszcie ustępuje. Nie rozumiem, dlaczego reaguje na dzwonek z taką wrażliwością. Przecież codziennie zasypiam z założonymi słuchawkami na uszach, słuchając rockowych zespołów.
Korytarz zapełnia się w mgnieniu oka. Z klasy pana Clark'a wychodzą to coraz znajome twarze.
- Super blond trio nadchodzi - Mruczę pod nosem na widok trzech najniebezpieczniejszych istot w szkole dla nieśmiałej nastolatki. Zgadza się boginie mody Aylee, Clarissa i Sabine. Jak się łatwo domyśleć, nie lubią mnie. Muszą mieć niezłą radochę widząc mnie w takim stanie, to jest rozczochraną, ledwo przytomną.
- No proszę kogo my tu mamy - Zaczyna Sabine,
- U, czyżby nasza Hermiona zmieniła look?- dodała Aylee,
- Do twarzy ci w nim - Clarissa rzuciła kończąc "rzucanie błotem" i wszystkie trzy wybuchły swoim żenującym śmiechem. Brzmiało to jak skrzyżowanie hieny i osła. Chłopakom to jednak widocznie nie przeszkadzało. Jak można było się domyśleć nie przepadałyśmy za sobą. Nieoczekiwanie  w drzwiach pojawiła się Beth.
- Może znajdźcie sobie innego kozła ofiarnego? - mówiąc to objęła mnie jak na przyjaciółkę przystało, a następnie rzuciła ostrzegawcze spojrzenie blond trójcy. Dziewczyny chichocząc dalej wycofały się za aprobatą ich liderki Aylee. W sumie mogły mówić co chciały, ale każdy wiedział kim naprawdę dla niej są Clarissa i Sabine - zwykłymi popychadłami. Trzymały się z nią tylko dla reputacji. Zapewne nikt im nie uświadomił jaką cenę za nią trzeba płacić.
-Dzięki - wyszeptałam, gdy nagle w drzwiach pojawił się Browi. Nie mogłam uwierzyć, że tak łatwo o nim zapomniałam. Miał bandaż na głowie i plaster dokładnie tam gdzie trafiło go szkło.
- Więc jednak to nie był sen - wybełkotałam, wskakując Lukasowi na szyje. Z trudem hamowałam łzy.
- Dobrze się czujesz, Cami? - Wycedził sarkastycznie. Słyszałam że Nati się śmieje, więc uwolniłam Browiego z uścisku.
- Co się stało?
- Przewróciłem się dziś rano. - Odparł
- A ten plaster?- Ciągnęłam
- Trafiłem na wazę mamy.
- Lepiej powiedz, gdzie ty byłaś? Nigdy nie opuszczałaś lekcji pana Clark'a. - Wtrąciła Nati.
- A co z sytuacją w drodze do szkoły? - Oznajmiłam, nie zwracając uwagi na pytanie Natalie.
- Przecież nie szliśmy razem. - odpowiedział, dając do zrozumienia że ta rozmowa zaczyna go nudzić.
- To prawda, bo tym razem ja mu towarzyszyłem- Oznajmiła postać stojąca za plecami Lukas'a.
Zabrakło mi tchu w płucach. Nie mogłam uwierzyć. Osoba stojąca w progu sali to postać, która towarzyszyła mi we wczorajszym śnie. Był ubrany w dżinsowe spodnie, na nogach miał adidasy, a tors zakrywała mu czarna bluza  z kapturem. Teraz go rozpoznaje. To on śledził mnie i Browiego. To on strzelał do samochodu, który próbował mnie uprowadzić. Bez chwili namysłu, w panice rzuciłam się naprzód pchając go z powrotem w głąb klasy i próbując odizolować od przyjaciół.
- Ty draniu, co mu zrobiłeś. - Krzyczałam. Zrozumiałam wówczas że wszyscy dookoła włącznie z panem Clarkiem mnie obserwują.
- O czym ty mówisz? - odparł. - Jestem Anders, a ty jak mniemam masz jakieś problemy emocjonalne.
Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Jeśli myślał że będę grać w jego gierki to się grubo myli. Odwróciłam się, biorąc Browiego za rękę i ruszyłam w stronę drzwi.
- Co się z tobą dzisiaj dzieje? - Rzekł Lukas próbując wyszarpać się z uścisku.
Próbowałam ignorować wszystko co do mnie mówi i jak najszybciej opuścić budynek szkoły. Czułam spojrzenie chłopaka na karku, kiedy się od niego oddalałam. W tym momencie Browi szarpnął mną tak że upadłam, a on przybrał naburmuszoną minę.
- Nie ruszę się stąd dopóki nie powiesz mi o co chodzi.

- Dobrze, powiem ci, ale musimy teraz opuścić szkołę, dobrze?

- Jeśli chcesz zrobić sobie po prostu dzień wolnego, wystarczyło powiedzieć- odparł - moglibyśmy wziąć ze sobą Beth.

- Nie - Powiedziałam dość podniosłym tonem - po prostu już chodźmy.