I'll only stay with you one more night.

Magia, jak żelazny grot z zadziorem, utkwiła w niej.
Zraniła głęboko. Bolała. Bolała tym dziwnym rodzajem bólu,
który dziwnie kojarzy się z rozkoszą.
- Andrzej Sapkowski

   Jak zawsze, o tej samej porze wracała. Po dwóch, trzech dniach, podczas których nie szło się z nią skontaktować - zawsze pojawiała się o siódmej wieczorem. Może to była forma jej planu, może coś w rodzaju zegara biologicznego, ale nigdy się nie spóźniła. Tym razem nie było inaczej.
Zaskoczył ją brak jakiejkolwiek reakcji. Cisza, która rozlegała się po domu była wręcz niepokojąca, co jakiś czas przerywana przez rzężenie starego wiatraka nad sufitem, czy chrzęstu szkła pod podeszwą butów. Ciemność nie pozwalała jej dojrzeć wszystkich szczegółów, a jedynie zarys poszczególnych mebli, czy innych sprzętów domowego użytku. Robiąc kolejne kroki próbowała stawiać stopy od pięt do palców niezwykle powoli, by chrzęst szkła nie zaalarmował potencjalnego włamywacza. Tylko dlaczego wydawało jej się, że zwykły złodziej nie robiłby takiej rozróby?
     Idąc w głąb domu, starała się zachować najciszej, przy czym dostrzec jak najwięcej zmian, jakie zaszły od kiedy ostatni raz była. Zbite lustro, przewrócony stolik, obraz rozcięty niczym przy użyciu idealnie naostrzonego skalpela... Lub kilku z nich, ułożonych w mniej więcej równej odległości od siebie. Czuła rosnące napięcie w powietrzu, które z każdą chwilą, każdym kolejnym krokiem narastało, aby ostatecznie doszło do momentu kulminacyjnego.
     Spodziewała się "czegoś". Ale na pewno nie tego, co dostrzegła po przekroczeniu progu salonu. Mięśnie napięły jej się raptownie, wypuszczając ostatki powietrza z płuc głośniej niż zwykle. Dłonie przyciśnięte do ust miały zagłuszyć chęć krzyku, który stłumiony przez nie i tak wydobył się z gardła blondynki. To był błąd, bowiem zaczęła mieć problemy z oddychaniem, a także jej ciało przestawało słuchać wydawanych przez nią samą komend. Wszechobecna krew, kolejne porozrzucane, zniszczone meble. Coraz bardziej rozmazany wzrok wyłapał leżące gdzieś za przewróconą szafką ciało Matthiasa, a przynajmniej tyle mogła wywnioskować z tatuażu na przedramieniu. Twarz mężczyzny była rozorana, jakby zaatakowało go jakieś zwierzę. Nawet ona, która znała go tak dobrze nie potrafiłaby go rozpoznać na pierwszy rzut oka. Gdzieś dalej, niemalże w centrum znajdowała się... Natalia.
     - Boże... - wyszeptała, podchodząc bliżej. Puste, martwe oczy pozostały otwarte, podobnie jak usta, które musiały wyrzucać z siebie krzyk, głośny, niezaprzeczalnie przeraźliwy. Przesuwając wzrokiem w dół, widziała klatkę piersiową z ogromną, straszliwą dziurą wewnątrz. Pozbawioną serca. Mocne, irytujące pieczenie było coraz bardziej odczuwalne w okolicach kącików oczu. Gula tkwiąca w gardle nie pozwalała jej powiedzieć czegokolwiek. Ani "przepraszam", ani "żegnajcie". To jej wina. To znowu była jej wina. Znalazł ją. I to była jego wiadomość.
     - Kopę lat, Anno - głos za jej plecami rozbrzmiewał głośnym, nieprzerwanym echem w uszach blondynki. Bardzo powoli się obracając, zdążyła wytrzeć pojedynczą wilgotną smugę, która pozostawiła po sobie ślad żałoby. - Długo kazałaś siebie szukać. I wybacz za ten drobny bałagan. Mam  nadzieję, że się nie gniewasz - mężczyzna uśmiechnął się lodowato, zsuwając przy tym ciemne okulary.
     Dziewczyna pokręciła powoli głową, wymuszając na sobie minimalne uniesienie kącików ust. - Skądże - powiedziała oschle. - Ani trochę, Deucalionie. Ani trochę - szepnęła, zaciskając dłonie w pięści i z dumą unosząc podbródek do góry. (...)